۶۷۱.امام صادق عليه السلام :در راه نيكى به برادرانتان ، از هم سبقت بگيريد و از اهل نيكى باشيد؛ همانا بهشت ، درى به نام «معروف» دارد كه از آن در وارد نمى شود ، مگر كسى كه در زندگى دنيا ، نيكى كرده باشد .

۶۷۲.إعلام الورىـ به نقل از ابو هاشم جعفرى ـ: از امام عسكرى عليه السلامشنيدم كه مى فرمود: «بهشت ، درى دارد كه به آن معروف گفته مى شود كه جز نيكوكاران ، از آن وارد نمى شوند» .
پيش خودم ، از زحمتى كه در راه رفع نيازهاى مردم مى كشيدم ، خوشحال شدم و خدا را شكر گفتم .
امام عليه السلام به من نگاه كرد و فرمود: «آرى؛ مى دانم در چه حالى هستى . همانا نيكوكارانِ دنيا ، همان نيكوكارانِ آخرت اند . اى ابو هاشم! خدا تو را از آنان قرار دهد و رحمتت كند!» .

۶۷۳.امام صادق عليه السلام :روز قيامت ، بنده اى را مى آورند كه هيچ كار نيكى ندارد. به او گفته مى شود: «به ياد بياور آيا كار نيكى كرده اى؟» .
او به ياد مى آورد و مى گويد: پروردگارا! مرا هيچ كار نيكى نيست ، جز آن كه فلان بنده مؤمنِ تو بر من گذشت و از من آب خواست تا وضو بگيرد و نماز بخواند و من هم آبش دادم .
آن بنده مؤمن را فرا مى خوانند و وى آن كار را به يادش مى آورد .
[ پس بنده مؤمن] مى گويد: آرى ، اى پروردگار من! بر او گذشتم و از او آب خواستم . او هم مرا آب داد؛ وضو گرفتم و براى تو نماز خواندم .
پروردگار متعال [ خطاب به آن بنده اى كه كار نيك انجام داده بود،] مى فرمايد: «تو را آمرزيدم . بنده ام را به بهشت ببريد» .

۶۷۱.الإمام الصادق عليه السلام :تَنافَسوا فِي المَعروفِ لاِءِخوانِكُم ، وكونوا مِن أهلِهِ ؛ فَإِنَّ لِلجَنَّةِ بابا يُقالُ لَهُ المَعروفُ ، لا يَدخُلُهُ إلاّ مَنِ اصطَنَعَ المَعروفَ فِي الحَياةِ الدُّنيا . ^۱

۶۷۲.إعلام الورى عن أبي هاشم الجعفريّ :سَمِعتُ أبا مُحَمَّدٍ عليه السلاميَقولُ : إنَّ فِي الجَنَّةِ بابا يُقالُ لَهُ المَعروفُ ، لا يَدخُلُهُ إلاّ أهلُ المَعروفِ .
فَحَمِدتُ اللّهَ تَعالى في نَفسي ، وفَرِحتُ مِمّا أتَكَلَّفُهُ مِن حَوائِجِ النّاسِ .
فَنَظَرَ إلَيَ أبو مُحَمَّدٍ عليه السلام وقالَ : نَعَم ، قَد عَلِمتُ ما أنتَ عَلَيهِ ، وإنَّ أهلَ المَعروفِ فِيالدُّنيا هُم أهلُ المَعروفِ فِي الآخِرَةِ ، جَعَلَكَ اللّهُ مِنهُم يا أبا هاشِمٍ ورَحِمَكَ . ^۲

۶۷۳.الإمام الصادق عليه السلام :يُؤتى بِعَبدٍ يَومَ القِيامَةِ لَيسَت لَهُ حَسَنَةٌ فَيُقالُ لَهُ : اُذكُر هَل لَكَ مِن حَسَنَةٍ؟
فَيَذكُرُ فَيَقولُ : يا رَبِّ ، ما لي مِن حَسَنَةٍ إلاّ أنَّ فُلانا عَبدَكَ المُؤمِنَ مَرَّ بي فَطَلَبَ ماءً يَتَوَضَّأُ بِهِ لِيُصَلِّيَ فَأَعطَيتُهُ .
فَيُدعى بِذلِكَ العَبدِ المُؤمِنِ فَيُذَكِّرُهُ ذلِكَ.
فَيَقولُ : نَعَم يا رَبِّ ، مَرَرتُ بِهِ فَطَلَبتُ مِنهُ ماءً فَأَعطاني فَتَوَضَّأتُ فَصَلَّيتُ لَكَ .
فَيَقولُ الرَّبُّ ـ تَبارَكَ وتَعالى ـ : قَد غَفَرتُ لَكَ ، أدخِلوا عَبدِيَ الجَنَّةَ.
^۳