وظایف بیماران

در احادیث، برای بیماران، چند وظیفه برشمرده شده است:

۱. پنهان داشتن بیماری: یکی از گنج های نیکی، پوشیده داشتن مصیبت ها، بیماری ها و صدقه است.[۱]هر کس دردی را که به وی رسیده است، سه روز از مردم پنهان بدارد و تنها به درگاه خداوند شکایت بَرَد، بر خداوندْ حق است که او را از این بیماری، عافیت دهد.[۲]

۲. اظهار بیماری نزد پزشک: هر کس بیماریِ خود را از طبیبان پنهان دارد، بر بدن خویش، خیانت روا داشته است و برایش درمانی نیست.[۳]

۳. شکیبایی: ناله بیمار، نوشته می شود. پس اگر شکیبا باشد، این ناله، حسنه ثبت می شود و اگر بی تاب باشد، ناشکیبا و بی پاداش نوشته می شود.[۴]بیمار تا آن هنگام که نزد عیادت کنندگان خویش شِکوه نکرده، در زندان خداوند است و گناهانش محو می شوند.[۵]

۴. سپاس گزاری (شُکر): چون بنده بیمار می شود، خداوند، دو فرشته را به سوی او می فرستد... اگر بیمار، خداوند را سپاس و ستایش گفت، آن سپاس و ستایش وی را نزد خداوند می برند؛ هرچند که خداوند، خود، آگاه تر است. پس خداوند می فرماید: «بنده ام بر من حق دارد که اگر او را به سوی خویش ببرم، به بهشتش در می آورم و اگر او را شفا دهم، گوشتی بهتر از گوشت وی، و خونی بهتر از خون وی برایش جایگزین می سازم و از گناهان او در می گذرم».[۶]

۵. صدقه دادن: بیمارانتان را با صدقه درمان کنید؛[۷]هیچ بیماری ای به چیزی برتر از صدقه، درمان نشده است.[۸]مستحب است که شخص بیمار به دست خود، صدقه ای به نیازمند بدهد و از او بخواهد که برایش دعا کند.[۹]

۶. دعا کردن: امام علی(ع) فرمود: «بیمار شدم و پیامبر خدا(ص) به عیادتم آمد و فرمود: "بگو: خداوندا! از تو می خواهم عافیتی را که می دهی، پیش اندازی، بر امتحان خویش، بردباری ام بخشی و مرا به سوی خود ببری". من این دعا را خواندم و پس از آن از بستر بیماری برخاستم؛ گویا که از بندی، رها شده باشم».[۱۰]