حديث «اخوک دينک، فاحتط لدينک بما شئت»، از گزاره‌های پر بسامد دينی در نوشته‌های پرداخته شده در علم اصول فقه، هنگام شک مجتهد در مقام استخراج احکام فرعی دين است که سندش بسيار کم و متن آن به فراوانی دست‌مايه کار اصوليان بوده است.
اين مقاله می خواهد با مراجعه به نوشته‌های اصوليان ـ که در گرانيگاهشان، دو کتاب فرائد الاصول شيخ انصاری و کفايه الاصول آخوند خراسانی خودنمايی می کنند ـ هم سند حديث ياد شده را بررسی کرده و هم لغزش ريشه‌دار در گزارش پيام آن را واکاوی کند و نشان دهد، آنچه از اين حديث، سال‌ها و سده‌ها برداشت کرده‌اند، نادرست و خرده پذير بوده است.
