يا پس از آن؟ و چون مغيره ابراز بي‌‌اطلاعي كرد، حضرت فرمود: «سبق الكتاب الخفين»؛ سوره مائده، دو يا سه ماه پيش از وفات پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم فرود آمد. ^۱
مقصود حضرت آن است كه آيه 6 از سوره مائده ـ كه ضمن آيات اين سوره نازل شده و بر اساس آن، مسح بر پاها در هنگام وضو لازم شمرده شده ـ نسخ كننده سنت نبوي است كه بر اساس آن، مسح بر كفش‌ها نيز جايز است.
شيخ صدوق، همين مضمون را به گونه‌اي ديگر نقل مي‌‌كند و مي‌نويسد:
روي أن رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم توضأ ثم مسح علي نعليه، فقال له المغيرة: أنسيت يا رسول الله؟ فقال: له، بل أنت نسيت، هكذا امرني ربي.^۲
نسخ شدن حكم مزبور، به وسيله آيه وضو، در ميان اهل سنت نيز مطرح و تا حدودي مشهور است. در تفسير قرطبي آمده است:
ان المسح علي الخفين منسوخ بآية الوضوء. ^۳
ابن رشد نيز پس از اشاره به رواياتي كه به موجب آنها، مسح بر خفين جايز بوده است، مي‌‌نويسد:
أن آية الوضوء ناسخة لتلك الآثار و هو مذهب ابن عباس؛ ^۴
آيه وضو نسخ كننده آن روايات است و نظر ابن عباس نيز همين است.
در اين زمينه، بحث‌هاي ديگري نيز مطرح است كه مي‌توان از طريق منابع فقهي پي‌جويي كرد. ^۵
2. ابن ادريس شافعي، پس از نقل اين سخن از سهل‌بن سعد ـ كه در صدر اسلام، به موجب حديث «الماء من الماء»، غسل جنابت، در صورت خروج مني، واجب بوده است و سپس اين حكم كنار نهاده شده و به جاي آن، انجام غسل در صورت دخول به مقدار ختنه‌گاه واجب گرديده، مي‌‌نويسد:
حديث «الماء من الماء» گرچه سند قابل قبولي دارد. ولي از نظر ما منسوخ است با حديثي كه به موجب آن، غسل در صورت دخول به مقدار ختنه‌گاه واجب است. ^۶
شيخ طوسي در اشاره به همين امر مي‌نويسد:
چون صحابه پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم در مورد اين كه آيا دخول به مقدار ختنه‌گاه، موجب غسل مي‌شود يا خير، اختلاف نمودند و برخي از آنان كه اين عمل را موجب غسل