است كه از حسين همراه شتاب بوده است، ما اين مسأله را روا دانستيم و خشمگين نشديم و هر كاري كه حسين انجام دهد، تحمل مي كنيم... ولي بيم آن دارم كه سرانجام گرفتار كسي شوي كه پيش او شمشير بر هر چيز پيشي گيرد. ^۱
شارح معتزلي پس از نقل اين داستان، سخني اين چنين مي‌گويد: «وهذه سعة صدر وفراسة صادقة». اما بررسي کوتاهي در اين باره:
چه بسا اين داستان از کتاب ابن ابي الحديد به برخي منابع منتقل شده باشد. اين داستان دقيقاً شبيه روايتي است که مصادره اموال يزيد که از يمن برايش مي‌بردند توسط امام را گزارش کرده است. اين روايت بدين شرح است که امام در منزل تنعيم به کارواني برمي‌خورند که اموالي را از سوي يجير بن زياد(ريسان) الحميري حاکم يمن به هديه براي يزيد مي‌برد. امام آن را توقيف فرموده، به کاروانيان فرمود: «هر که دوست دارد با ما جانب عراق گيرد و دستمزدش را به تمامه مي‌دهيم و با او نيکو رفتار مي‌کنيم، و آن‌ که صحبت ما نخواهد بازگردد و اجرتش را تا همين جا بستاند». گروهي پذيرفتند و گروهي بازگشتند. ^۲ به اين دو روايت دقت کنيم، در مورد اين دو روايت مي‌توان چهار موضع متصور بود که همه وجود دارند، ولي يکي صحت دارد؛ 1 و 2. رد آن روايات چه در زمان معاويه باشد و چه در زمان يزيد، 3. پذيرش هر دو، 4. پذيرش يکي از دو روايت.
برخي روايت را در زمان معاويه را نياورده و تنها به نقد و رد روايت در زمان يزيد پرداخته‌اند. مسلماً آن‌ که دومي را نپذيرد، نخواهد پذيرفت که امام در زمان معاويه چنين کرده باشد. از جمله اين افراد دکتر ضيايي در کتاب جامعه شناسي تحريفات عاشورا است. وي مصادره اموال کاروان يمن براي يزيد توسط حسين عليه السلام را اتهام راهزني و گردنه‌گيري دانسته، آن را مجعول مي‌داند که زبان مخالفان را به تشنيع و ملامت خود دراز گرداند. ^۳ برخي همچون موسوعه‌نگاران سخنان امام هر دو روايت را آورده‌اند، بي‌آن که به نقد يکي پردازند، ^۴ و برخي هر دو روايت را پذيرفته‌اند و به توجيه توقيف اموال معاويه توسط امام پرداخته‌اند، شيخ علي کوراني از اين دسته است، ^۵ برخي از نويسندگان نيز به سان ابن ابي الحديد روايت