اين مورد تحت تأثير کيسانيه دانست ^۱ . شايان ذکر است که پيش از عصر جابر، اصبغ بن نُباته و رُشَيد هجَري از ياران نزديک امام علي عليه السلام ^۲ نيز به رجعت اعتقاد داشته‌اند ^۳ . در تفسير القمي به نقل از امام باقر عليه السلام آمده است:
خداوند، جابر [بن عبد الله انصاري] را رحمت کند که دانشش به حدي رسيد که مي‌دانست تأويل آيه «بي‌ترديد آن کسي که اين قرآن را بر تو فرض کرد، تو را به وعده گاه باز مي‌گرداند»، رجعت است ^۴ . ^۵
چنان که در همين منبع نيز نشان داده شده است، تأويل اين آيه به رجعت، توسط امام سجاد عليه السلام صورت گرفته است ^۶ . گفتني است به غير از جابر جعفي، برخي از ديگر شاگردان امام باقر عليه السلام نيز، به رجعت معتقد بودند که از ميان آنان مي‌توان به ابو الجارود زياد بن منذر اشاره کرد ^۷ . اين‌ها همه شواهدي است که نشان مي‌دهد اعتقاد جابر جعفي به رجعت در اثر تعاليم امامان اهل بيت عليهم السلام بوده ^۸ ؛ چنان که اعتقاد به رجعت در شمار ضروريات مذهب شيعه محسوب شده است ^۹ .
در برخي منابع اهل تسنن، تصويري غلو آميز از اعتقاد جابر جعفي به بازگشت علي عليه السلام ارائه شده است؛ براي نمونه، مسلم در صحيحش روايت کرده که جابر جعفي معتقد بود تأويل آيه کريمه فَلَنْ أَبْرَحَ الْأَرْضَ حَتَّى يَأْذَنَ لِي أَبِي أَوْ يَحْكُمَ اللَّه لِي وَهوَ خَيْرُ الْحَاكِمِينَ^۱۰ بدين قرار است که:
همانا علي عليه السلام در ابرهاست و خروج نمي‌کند تا هنگامي که منادي از آسمان ندا دهد که با فرزندش خروج کند ^۱۱ .
نبايد از اين نکته غافل ماند که شيعه، همواره در اقليت بوده و از طرف اکثريت اهل تسنن همواره تحت فشار قرار داشته است. برخي از متکلمان، فرقه نگاران و عالمان افراطي اهل سنت در صدد آن بوده‌اند که تصويري زشت از عقايد شيعه ارائه دهند و يا عقايد غلات را به صورت عقايد رسمي تمام شيعيان جلوه دهند. از اين رو، احتمالاً عقايدي به برخي شخصيت‌هاي شيعه، منسوب شده که روحشان