شيعي غالي در زمان گذشته و عرف آنان کسي بود که به شخصيت‌هايي همچون عثمان، زبير، طلحه، معاويه و گروهي از محاربان با علي دشنام مي‌داد ^۱ .
از اين کلام ابن حجر و ذهبي، منظور کساني که جابر را «رافضي غالي» خوانده‌اند، بهتر روشن مي‌شود. زيرا مراد آنان جز شيعه بودن و اعتقاداتي چون امامت، رجعت، تولي و تبري و ديگر اعتقادات شيعي نيست و ظهور يکي از اين اعتقادات مانند رجعت و يا بغض برخي صحابه کافي است تا صاحب اين اعتقاد را رافضي غالي خوانده، کذب او را مسلم دانسته و رواياتش را متروک شمارند ^۲ .
قاضي نور الله شوشتري احتمال داده در مورد جابر، مهم‌ترين سبب طعن اهل تسنن، شيعه بودن وي ^۳ و سب بعضي از صحابه باشد ^۴ ؛ چنان که عقيلي از زائده نقل کرده که جابر، رافضي بود و شتم [برخي] اصحاب پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم مي‌نمود ^۵ . به نظر مي‌رسد معاصران اهل تسنن وي، اعتقاد و ايمان او را به آموزه‌هاي شيعي مانند امامت و وصايت، رجعت، علم امام و ... را بر نتافته و اين اعتقادات را غلو در تشيع به شمار آورده‌اند. بر اين اساس، حُمَيدي از ابو محمد سُفيان بن عُيَينَه روايت کرده که شخصي از وي پرسيد: «آيا علت عيب جويي افراد بر جابر جعفي، آن است که او مي‌گويد شنيدم از وصي اوصيا»؟ سفيان در پاسخ گفت اين کمترين عيب اوست ^۶ . ^۷
بيان مطالب عجيب و غريب
از عبد الرحمن بن شَريک نخعي منقول است که نزد پدرم ده هزار حديث غريب ^۸ از جابر جعفي است ^۹ . ^۱۰ ترمذي نيز روايتي از روايات وي را «غريب» دانسته است ^۱۱ . شايد علت عجيب و غريب دانستن روايات جابر جعفي اين است که او گاهي مطالبي بيان مي‌کرد که عقول مردم هم عصرش تاب شنيدن آن را نداشت ^۱۲ . بنا بر گزارش کشي، وقتي در سال 126 ق، وليد بن يزيد بن عبد الملک به قتل