inevitable, at least as far as the Prophet and his Companions are concerned, is almost completely based on information taken from traditions that go back, according to their isnads, to eyewitnesses of the time of the Prophet, the Companions, and the Successors. It is rejected outright by a Western school of thought that argues that the precise history of the hadiths available in the collections of the ninth century and later cannot be reconstructed anymore. Scholars belonging to this school of thought doubt, first of all, the historical value of the isnads, which they consider as generally fabricated and as arbitrarily attached to the traditions. They furthermore argue that the biographical traditions about the transmitters who appear in the isnads are not an independent historical source, because the information contained in the biographical traditions may be invented to support the isnads.
If these two sources, isnads and biographical traditions, are unreliable, then we are left with the texts alone. On the basis of their content and style, only a very global reconstruction of their history is possible. As models for such a reconstruction, the developments of the Jewish and Christian religious literature can be used. The result is “salvation history,” the reconstruction of how the Muslim community at the turn of the eighth century reflects through its traditions on its own origins.

اين سناريو، که جذابيت معمولي و گاه فراتر از انتظار داشته، تا آنجا که به پيامبر( و صحابيان او مربوط ميشده، بر اساس احاديثي بنا شده که با ما فاصله دارند. اين ادعاي وارداتي از غرب که ميپندارد که تاريخ صدور احاديثي که در مجموعههاي حديثي قرن 9 و قرون بعدي گرد آوري شدهاند، نميتواند دقيقا مشخص شود بر اساس اسناد احاديث و بر اساس شهادت متن احاديث به اينکه در زمان پيامبر و صحابه جمع آوري شده‌اند، صريحاً رد مي‌شود. محققان به اين نهله فکري، در ابتداء، در مورد ارزش تاريخي اسناد، که آيا به صورت جعلي يا حقيقي ملازم متن حديث شدهاند، تشکيک کردند. حتي بيشتر از اين، آنها در مورد قابل اعتماد بودن توصيف رجالي که از رجال سند در کتب رجال آورده شده، شک دارند، به خاطر اطلاعاتي که در مورد رجال در اين کتب وارد شده تا سند حديث تقويت شود.
اگر اين دو، يعني سند و شرح حال رجالي، قابل اعتماد نباشند ما ميمانيم و متن حديث. بر اساس کتب حديثي و شيوه بيان آنها، جهاتي از تاريخ حديث فهميده ميشود. براي نمونه، پيشرفت متون مذهبي مسيحيت و يهود در اين ساختار قابل مطالعه است، و نتيجه آن، تاريخ رستگاري است. شناخت اينکه چگونه مسلمانان با گذشت بيش از هيجده قرن، اصالت خود را در ميان سنّتهايشان به نمايش گذاشته‌اند، با مطالعه اين کتب قابل درک است.

This school of thought derives its inspiration from the studies of J.