Wansbrough (1977, 1978). According to this approach the hadiths are generally inauthentic in the sense that they do not reflect the factual history of the first two Islamic centuries. This skepticism of the traditions has its roots in the studies of I. Goldziher (1890) and J. Schacht (1950).
Not all Western scholars hold to the extreme skepticism that doubts the historical reliability of the Muslim traditions altogether. Many Western scholars of Islam assume that there may be both unreliable and reliable traditions and that it might be possible to discern between them. They differ, however, widely as to the methods through which this could be achieved. In this respect more or less skeptical and sophisticated approaches can be distinguished.
Some scholars (like M. W. Watt) rely in their methods mainly on the texts of the hadiths, while others (like Juynboll) focus on the isnads, and yet others (like J. van Ess, H. Motzki, or G. Schoeler) use a combination of matn and isnad analysis. The latter method starts from collections in which the traditions are available and tries to detect indications in the isnads and the texts as to whether the traditions in question were really transmitted or fabricated. The investigation can be focused either on a single tradition, of which variants are available in different collections, or on the traditions contained in one and the same collection.

اين نحله فکري، روح و روش خود را از مطالعات جي وانس براگ، گرفته است. بر اساس اين ديدگاه، احاديث بازتابي از تاريخ واقعي دو قرن اول اسلام نيستند. پس ارزش چنداني ندارند. ريشههاي اين طرز تفکر را بايد در مطالات گلدزيهر و جي اسکات، بررسي کرد.
اين گونه نيست که همه محققان غربي، در مورد قابل اعتماد نبودن تمام احاديث به لحاظ تاريخي، شک کرده باشند، بلکه برخي از ايشان، نيز احاديث را به دو دسته قابل اعتماد و غير قابل اعتماد تقسيم مي‌کنند و اين که ميتوان احاديث صحيح و ضعيف را از هم تشخيص داد، ممکن ميدانند، ولي در روش تشخيص با يکديگر اختلاف زيادي دارند، که در اين ميان کم و بيش ميتوان ديدگاههاي محققانه يا پوچ را از هم جدا کرد.
برخي از محققين، در تحقيقات خود، به متن حديث تکيه ميکنند؛ برخي به اسناد، و برخي به متن و سند با هم. روش بعدي، جمع با احاديثي که در دسترسند شروع ميشود و سعي مي‌کند تا معيارهايي براي تشخيص جعلي يا صحيح بودن سند و متن تعيين کند. تحقيقات ميتواند روي يک حديث، که به صورت گوناگون در کتب حديثي مختلف يافت ميشود، يا در احاديثي که در يک مجموعه حديثي جمع شده، انجام گيرد.

In the first case the aim is to find out whether it is possible to reconstruct