درآمد
واژه شناسى اذان
اذان ، اسم مصدر از ريشه «أذن» به معناى آگاهى ، و آگاهى دادن است . ابن فارس در معناى اين واژه مى گويد :
أذن (همزه و ذال و نون) ، دو اصل اند كه در معنا به هم نزديك اند و در لفظ ، از هم دور . يكى از آن دو ، به معناى گوش است و ديگرى به معناى آگاهى و آگاه ساختن . عرب مى گويد : «قد أذنتُ بهذا الأمر» يعنى از آن آگاه شدم . و مى گويد : «و آذننى فلان» يعنى فلانى مرا آگاه ساخت ... . و از همين معناست «اذان» كه اسم از «تأذين» (از باب تفعيل) است ، چنان كه «عذاب» اسم از «تعذيب» است . ۱
اذان ، در قرآن و حديث
در قرآن ، واژه «أذان» و برگرفته هاى مادّه «أذن» ، در همان معناى لغوى استعمال شده اند ، مانند :
«وَأَذَ نٌ مِّنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى النَّاسِ يَوْمَ الْحَجِّ الأَْكْبَرِ .۲
