د ـ صلوات فرستادن بر پيامبر و دعا كردن براى ايشان

۱۵۹.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر گاه بانگ مؤذّن را شنيديد ، مانند آنچه را كه او مى گويد ، بگوييد . سپس بر من صلوات بفرستيد ؛ زيرا هر كس بر من يك صلوات بفرستد ، خداوند در برابر آن ، ده صلوات بر او مى فرستد . آن گاه از خداوند براى من ، «وسيله» ^۱ را درخواست كنيد و آن ، منزلتى در بهشت است كه جز براى بنده اى از بندگان خدا سزاوار نيست و اميدوارم كه من ، آن بنده باشم . پس ، هر كه براى من «وسيله» را درخواست كند ، شفاعت برايش روا مى گردد . ^۲

۱۶۰.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر كس كه وقتى بانگ [اذان] را مى شنود ، بگويد : «بار خدايا! اى پروردگارِ اين دعوت كامل و نمازِ برپا شده! به محمّد ، وسيله و فضيلت عطا فرما و او را به آن مقام پسنديده اى كه وعده اش دادى ، برسان» ، در روز قيامت ، شفاعت من برايش روا مى گردد. ^۳

۱۶۱.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر كس كه بانگ [اذان] را بشنود و بگويد : «گواهى مى دهم كه معبودى جز خداى يگانه و بى انباز نيست و محمّد ، بنده و فرستاده اوست .
خدايا! بر او صلوات فرست و او را به مقامِ «وسيله» در نزد خودت برسان و روز قيامت ، ما را مشمول شفاعت او گردان» ، شفاعت او واجب مى شود. ^۴

۱۵۷.علل الشرائع ـ به نقل از ابو بصير ـ :امام صادق عليه السلام فرمود : «اگر در حال قضاى حاجت بودى و صداى اذان را شنيدى ، آنچه را كه مؤذّن مى گويد ، بازگو كن و در آن حال نيز ذكر خداى عز و جل را وا مگذار ؛ چرا كه ذكر خدا در همه حال ، خوب است» .
سپس فرمود : «آن گاه كه خداوند متعال با موسى بن عمران نجوا كرد ، موسى گفت : اى پروردگار من! آيا از من ، دورى كه فريادت بزنم ، يا به من نزديكى تا با تو نجوا كنم؟
خداوند عز و جل به او وحى فرمود كه : اى موسى! من همنشين كسى هستم كه مرا ياد كند .
پس موسى گفت : اى پروردگار من! [گاه ،] من در وضعى هستم كه تو را ارجمندتر از آن مى دانم كه در آن وضع ، تو را ياد كنم .
فرمود : اى موسى! در همه حال ، مرا ياد كن» . ^۱

۱۵۸.امام صادق عليه السلام :هر كس بانگ «أشهد أن لا إله إلاّ اللّه » و «أشهد أنّ محمّدا رسول اللّهِ» مؤذّن را بشنود و از روى باور و براى رضاى خدا بگويد : «من نيز گواهى مى دهم كه معبودى جز خداى يكتا نيست و گواهى مى دهم كه محمّد صلى الله عليه و آله پيامبر خداست ، و اين دو ، در برابر همه كسانى كه ناباور و منكِرند ، مرا بس اند، و با گفتن اين دو [شهادت] ، كسى را كه بدانها اقرار مى كند و گواهى مى دهد ، تأييد مى كنم» ، به شمارِ كسانى كه منكِر و ناباورند و به شمار كسانى كه اقرار دارند و به رسميت مى شناسند ، براى او پاداش خواهد بود . ^۲