آداب عیادت از بیمار

عیادت از بیمار، آدابی دارد؛ از جمله:

۱. عیادت، پس از سه روز: بیمار، عیادت نشود مگر پس از سه روز.[۱]

۲. عیادت کسی که به عیادت نیامده است: به عیادت کسی که به عیادتت نیامده، برو و به کسی که به تو هدیه نداده، هدیه بده.[۲]

۳. هدیه دادن به بیمار: شماری از وابستگان امام صادق(ع) به عیادت یکی از خویشان که بیمار بود می رفتند. در میانه راه، امام(ع) با ایشان روبه رو شد... وی فرمود: «آیا سیب، بِه، یا قطعه ای عود به همراه دارید؟». آنها پاسخ منفی دادند. امام فرمود: «آیا نمی دانید که بیمار از آنچه نزد وی می برند، احساس آرامش می کند؟».[۳]

۴. مهربانی با بیمار: چون کسی از شما بر بیماری وارد شود، با او دست بدهد، دست خویش را بر پیشانیِ وی نهد، احوالپرسی کند، درازتر شدن عمر وی را آرزو نماید و از او بخواهد که برایش دعا کند؛ چرا که دعای بیمار، به سان دعای فرشتگان است.[۴]

۵. دعا برای بیمار: چون نزد بیمار رفتید، برای وی، آرزوی عمر دراز کنید؛ زیرا این [دعا] چیزی [از اجل او] دفع نمی کند؛ امّا مایه خردسندی وی می شود.[۵]

۶. التماس دعا از بیمار: چون بر بیماری وارد شدی، از او بخواه که برایت دعا کند؛ چرا که دعای او به سان دعای فرشتگان است.[۶]

۷. نخوردن چیزی نزد بیمار: پیامبر خدا(ص) از این که عیادت کننده، نزد بیمار چیزی بخورد، نهی می کرد و می فرمود: «مبادا که خداوند، پاداش عیادت او را از میان ببرد!».[۷]

۸. کم نشستن نزد بیمار: پُر پاداش ترین[۸]و بهترین عیادت، سبک ترین آن است.[۹]

۹. یک روز در میان عیادت کردن: یک روز در میان و دو روز در میان عیادت کنید، مگر آن که بیمار، شکست خورده بیماریِ خویش باشد.[۱۰]عیادت بیمار در روز نخست، واجب است و پس از آن، دل بخواه.[۱۱]