۷۷.إنَّ الأشياءَ لَمَّا ازدَوَجَت إزدَوَجَ الكَسَلُ وَالعَجزُ فَنُتِجَ مِنهُمَا الفَقرُ؛

۰.چون چيزها به همسرى يكديگر درآمدند [و ملازم يكديگر گشتند] ، تنبلى و ناتوانى به هم آميختند و فقر از آن دو بِزاد.

۷۸.مَن قَدَّرَ رَزَقَهُ اللّه ُ ومَن بَذَّرَ حَرَمَهُ اللّه ُ؛

۰.هر كه اندازه نگه دارد ، خدايش روزى فزايد ، و هر كه اسراف كند ، خدايش محروم سازد.

۷۹.سُئِلَ مَا المُرُوَّةُ؟ فَقالَ : لا تَفعَل شَيئاً فِي السِّرِّ تَستَحيي مِنهُ فِي العَلانِيَةِ؛

۰.[از امام عليه السلام] پرسيدند : مردانگى چيست؟ فرمود : [آن كه] در نهان ، كارى نكنى كه در عيان از آن شرم مى كنى.

۸۰.عَظِّمُوا أقدارَكُم بِالتَّغافُلِ عَنِ الدَّنِيِّ مِنَ الاُمورِ؛

۰.با بى اعتنايى به كارهاى پست ، قدر خود را بالا بريد.

۰.دنيا دو روز است : روزى به سود توست و روزى به زيانت . اگر به سود توبود ، شادان مشو و اگر به زيانت بود ، اندوه مخور ؛ زيرا به اين دو آزمايش مى شوى.

۷۱.اِبنُ آدمَ أشبَهُ شَى ءٍ بِالمِعيارِ ، إمّا ناقِصٌ بِجَهلٍ أو راجِحٌ بِعِلمٍ؛

۰.آدميزاده ، شبيه ترين چيز به ترازوست : يا با نادانى سبُك شود و يا به دانش ، سنگين گردد.

۷۲.اَلسَّعيدُ مَن وُعِظَ بِغَيرِهِ؛

۰.نيك بخت آن كس است كه از سرگذشت ديگرى پند آموزد.

۷۳.إيّاكُم والأخلاقَ الدَّنِيَّةَ فَإنَّها تَضَعُ الشَّريفَ وتَهدِمُ المَجدَ؛

۰.از اخلاق پست بپرهيزيد ، كه والا را پست مى سازد و بزرگوارى را نابود مى كند.

۷۴.لايَكونُ الصَّديقُ لِأخيهِ صَديقاً حَتّى يَحفَظَهُ في نَكبَتِهِ وغَيبَتِهِ وبَعدَ وَفاتِهِ؛

۰.دوست ، براى برادر خود دوست [واقعى] نيست ، مگر آن كه وى را در گرفتارى و غيبت [و نيز] پس از وفاتش حامى (و نگهبان) باشد.

۷۵.مَن عَرَّضَ نَفسَهُ لِلتُّهَمَةِ فلايَلومَنَّ مَن أساءَ بِهِ الظَّنَّ؛

۰.كسى كه خود را در معرض تهمت قرار دهد ، نبايد بدگمانِ به خويش راسرزنش كند.

۷۶.أيُّهَا النّاسُ! اِتَّقُواللّه َ ، فَإنَّ الصَّبرَ عَلَى التَّقوى أهوَنُ مِنَ الصَّبرِ عَلى عَذابِ اللّه ِ؛

۰.اى مردم! تقواى الهى پيشه سازيد ؛ زيرا صبر بر تقوا (خوددارى) ، آسان تر از صبر بر عذاب خداست.