۱۶۷.اِعلَم أنَّ طالِبَ الحاجَةِ لَم يُكرِم وَجهَهُ عَن مَسألَتِكَ فَأَكرِم وَجهَكَ عَن رَدِّهِ؛

۰.بدان كه نيازْخواه ، آبرويش را با اظهار حاجت پيش تو حفظ نكرده است . پس تو آبرويت را با ردّ نكردن (و دريغ نداشتن از) او نگاه دار.

۱۶۸.اَلكَسَلُ يَضُرُّ بِالدِّينِ وَالدُّنيا؛

۰.تنبلى به دين و دنيا زيان مى رساند.

۱۶۹.قُولُوا لِلنّاسِ أحسَنَ ما تُحِبّونَ أن يُقالَ لَكُم؛

۰.بهترين چيزى كه مى خواهيد مردم به شما بگويند ، به آنها بگوييد.

۱۷۰.إنَّ اللّه َ يُحِبُّ إفشاءَ السَّلامِ؛

۰.خدا ، فاش كردن سلام را دوست دارد.

۱۶۰.اَلحَياءُ والإيمانُ مَقرونانِ في قَرَنٍ فَإذا ذَهَبَ أحدُهُما تَبِعَهُ صاحِبُهُ؛

۰.حيا و ايمان به يك ريسمان پيوسته اند . چون يكى برود ، ديگرى نيز ازپىِ آن برود.

۱۶۱.مَن عَلَّمَ بابَ هُدىً فَلَهُ مِثلُ أجرِ مَن عَمِلَ بِهِ ولايُنقَصُ اُولئِكَ مِن اُجورِهِم شَيئاً؛

۰.كسى كه بخشى از هدايت را آموزش دهد ، او را اجرى مانند آن كس است كه به آن عمل كند و از اجر آنان چيزى كاسته نشود.

۱۶۲.لَيسَ مِن أخلاقِ المُؤمِنِ المَلَقُ وَالحَسَدُ إلاّ في طَلَبِ العِلمِ؛

۰.چاپلوسى و رشك بردن ، جز در طلب دانش ، از اخلاق مؤمن نيست.

۱۶۳.مِنَ الغِيبَةِ أن تَقولَ في أخيكَ ما سَتَرَهُ اللّه ُ عَلَيهِ؛

۰.از [انواع] غيبت ، آن است كه درباره برادرت چيزى بگويى كه خداوند ، آن را پوشيده داشته است.

۱۶۴.إنَّ أشَدَّ النّاسِ حَسرَةً يَومَ القِيامَةِ عَبدٌ وَصَفَ عَدلاً ثُمَّ خالَفَهُ إلى غَيرِهِ؛

۰.حسرت زده ترينِ مردم به روز رستاخيز ، بنده اى است كه عمل عادلانه اى را توصيف كرده ، ولى خود ، خلاف آن را به كار بسته باشد.

۱۶۵.عَلَيكُم بِالوَرَعِ وَالاِجتِهادِ وصِدقِ الحَديثِ وأداءِ الأمانَةِ إلى مَنِ ائتَمَنَكُم عَلَيها بِرًّا كانَ أو فاجِرا؛

۰.بر شما باد پارسايى و كوشايى و راستگويى و اين كه امانت را به آن كه شما را امين شمرده ، خواه نكوكار باشد يا تبهكار ، باز بپردازيد.

۱۶۶.صِلَةُ الأرحامِ تُزَكِّي الأعمالَ وتُنمِي الأموالَ وتَدفَعُ البَلوى وتُيَسِّرُ الحِسابَ وتُنسِئ فِي الأجَلِ؛

۰. صله رَحم ، كردارها را بپالايد و اموال را بيفزايد و بلا را بگردانَد وحساب را آسان كند و مرگ را به تأخير اندازد.