14 . سخنان خداوند با حضرت عيسى عليه السلام

۳۰۶.يا عيسى! اِصبِر عَلَى البَلاءِ وَارضَ بِالقَضاءِ؛

۰.اى عيسى! بر بلا بشكيب و بر قضا ، خرسند باش.

۳۰۷.يا عيسى! تَيَقَّظ في ساعاتِ الغَفلَةِ وأحكِم لي لَطيفَ الحِكمَةِ؛

۰.اى عيسى! در هنگام بى خبرى بيدار باش و لطايف حكمت را به استوارى و [نيكى] فراگير.

۳۰۸.يا عيسى! راعِ اللَّيلَ لِتَحَرّي مَسَرَّتي وَاظمَأ نَهارَكَ لِيَومِ حاجَتِكَ؛

۰.اى عيسى! شب را براى كسب خرسندى من در نظر آور و روزت را براى روز نيازت روزه بدار.

۳۰۹.يا عيسى! اِبكِ عَلى نَفسِكَ فِي الخَلَواتِ؛

۰.اى عيسى! در خلوت ها بر [حال] خويش گريه كن .

۳۱۰.يا عيسى! ما خَيرُ لَذاذَةٍ لا تَدُومُ وعَيشٍ عَن صاحِبِهِ يَزولُ؛

۰.اى عيسى! چه خيرى است در لذّتى كه نپايد و عيشى كه براى صاحبش نماندَ؟!

۳۱۱.يا عيسى! إن غَضِبتُ عَلَيكَ لَم يَنفَعكَ مَن رَضِىَ عَنكَ وإن رَضيتُ عَنكَ لَم يَضُرُّكَ غَضَبُ المُتَغَضِّبينَ عَلَيكَ؛

۰. اى عيسى! اگر من از تو خشمگين باشم ، خرسندىِ ديگران از توسودى به تو نمى رسانَد ، و اگر من از تو خرسند باشم ، خشم همه خشمگينان به تو زيانى نمى رساند.

۳۰۱.يا موسى! عَجِّلِ التَّوبَةَ وأخِّرِ الذَّنبَ وتَأَنَّ فِي المَكثِ بَينَ يَدَىَّ فِي الصَّلاهِ ولاتَرجُ غَيري؛

۰.اى موسى! به توبه شتاب كن ، گناه را به تأخير افكن ، و در نماز ، در برابرمن ، به آرامش و آهستگى درنگ كن ، و بجز من به كسى اميد مدار.

۳۰۲.يا موسى! نافِس فِي الخَيرِ أهلَهُ فَإنَّ الخَيرَ كَاسمِهِ ودَعِ الشَّرَّ لِكُلِّ مَفتونٍ

۰.اى موسى! در كار خير با نيكوكاران مسابقه گزار ؛ زيرا «خير» ، چون نام خود ، نيكوست و شرّ را به هر كس كه فريفته آن است ، واگذار.

۳۰۳.يا موسى! أطِبِ الكَلامَ لِأهلِ التَّركِ لِلذُّنوبِ وكُن لَهُم جَليسا وَاتَّخِذهُم لِغَيبِكَ إخوانا؛

۰.اى موسى ! با كسانى كه از گناهان مى پرهيزند ، سخن پاكيزه گوى و با آنان همنشين باش و ايشان را دوستان ايّام غيبت خويش [كه درحضور و غياب يكسان اند] برگزين.

۳۰۴.يا موسى! اِجعَل لِسانَكَ مِن وَراءِ قَلبِكَ تَسلَم وأكثِر ذِكري بِاللَّيلِ وَالنَّهارِتَغنَم؛

۰.اى موسى! زبانت را پسِ دلت قرار ده تا سالم مانى ، و شب و روز ، مرا بسيار ياد كن تا سود ببرى.

۳۰۵.يا موسى! اُنظُر إلَى الأرضِ فَإنَّها عَن قَريبٍ قَبرُكَ . . . اِبكِ عَلى نَفسِكَ ما كُنتَ فِي الدُّنيا؛

۰.اى موسى! به زمين بنگر كه به زودى گورِ تو باشد . . . و تا دردنيا هستى ، بر خويشتن زارى كن.