۳۴۲.بِحقٍّ أقولُ لَكُم : . . . ما تُغني عَنكُم أجسادُكُم إذا أعجَبَتكُم وقَد فَسَدَت قُلوبُكُم وما يُغني عَنكُم أن تُنَقّوا جُلودَكُم وقُلوبُكُم دَنِسَةٌ؛
۰.راست مى گويمتان : . . . پيكرهاى شما چه سودتان بخشد كه از آنها شگفت زده شويد ، در حالى كه دل هايتان تباه باشد ؟! و شما را چه سود كه پوست هايتان را پاكيزه كنيد ، در حالى كه دل هايتان چركين باشد؟!
۳۴۳.بِحَقٍّ أقولُ لَكُم : اِبَدَؤُوا بِالشَّرِ فَاترُكُوهُ ثُمَّ اطلُبُوا الخَيرَ يَنفَعكُم ، فَإنَّكُم إذاجَمَعتُمُ الخَيرَ مَعَ الشَّرِّ لَم يَنفَعكُمُ الخَيرُ؛
۰.راست مى گويمتان : نخست به دور كردن بدى بپردازيد و آن گاه به جستجوى نيكى برآييد تا شما را سود بخشد ؛ زيرا اگر نيكى را با بدى گِرد آوريد ، نيكى سودتان ندهد.
۳۴۴.بِحَقٍّ أقولُ لَكُم : طوبى لِلَّذينَ يَتَهَجَّدونَ مِنَ اللَّيلِ أُولئِكَ الَّذينَ يَرِثونَ النُّورَ الدّائِمَ؛
۰.راست مى گويمتان : خوشا بر آنان كه پاره اى از شب را به عبادت برمى خيزند ! آنان اند كه نور پيوسته را به ميراث مى برند.
۳۴۵.بِحَقٍّ أقولُ لَكُم : يا عَبيدَ الدُّنيا! كَيفَ يُدرِكُ الآخِرَةَ مَن لاتَنقُصُ شَهوتُهُ مِنَ الدُّنيا ولا تَنقَطِعُ مِنها رَغبَتُهُ؛
۰.راست مى گويمتان : اى دنيا پرستان! چگونه كسى كه شهوتش به دنيا نكاهد و رغبتش از آن نگسلد ، به آخرت دست يابد؟!
۳۴۶.بِحَقٍّ أقولُ لَكُم : إنَّ الأجرَ مَحروصٌ عَلَيهِ ولايُدرِكُهُ إلاّ مَن عَمِلَ لَهُ؛
۰.راست مى گويمتان : مزد ، چيزى است كه [همه را] بدان ، رغبت بسيار است ؛ ولى جز كسى كه براى آن كار كند ، به دستش نياورد.
