باب ط ـ ق

۱۳۰.اَلطّاعِمُ الشّاكِرُ لَهُ مِثلُ أجرِ الصّائِمِ الصّابِرِ ؛ ^۱

۰.پاداش آن كه مى خورَد و شكر مى گزارَد ، مانند پاداش روزه دارِ صبور است .

۱۳۱.طَلَبُ الحَلالِ جِهادٌ ؛ ^۲

۰.در جستجوى روزىِ حلال بودن ، جهاد است .

۱۳۲.طوبى لِمَن شَغَلَهُ عَيبُهُ عن عُيوبِ النّاسِ ؛ ^۳

۰.خوشا آن كه پرداختن به عيب خويش ، او را از عيب هاى مردم ، باز دارد !

۱۳۳.طوبى لِمَن طابَ كَسبُهُ و صَلُحَت سَريرَتُهُ و كَرُمَت عَلانِيَتُهُ و عَزَلَ عَن النّاسِ شَرَّهُ ؛ ^۴

۰.خوشا آن كه كسبش پاك ، نهانش بسامان و آشكارش نيك باشد و شرّ

۱۲۶.اَلصَّلاةُ قُربانُ كُلِّ تَقِيٍّ ؛ ^۱

۰.نماز ، سبب تقرّب هر پرهيزگارى است .

۱۲۷.صِلَةُ الرَّحِمِ تَزيدُ فِى العُمرِ ؛ ^۲

۰.پيوند با خويشاوندان ، بر عمر مى افزايد .

۱۲۸.صَنائِعُ المَعروفِ تَقي مَصارِعَ السَّوءِ ؛ ^۳

۰.انجام دادن كار نيك ، [آدمى را] از مرگ بد ، نگاه مى دارد .

۱۲۹.صُوموا تَصِحّوا ؛ ^۴

۰.روزه بگيريد تا تن درست باشيد .