آگاهی دادن امامان(ع) به غایب شدن امام مهدی(ع)

اهل بیت(ع) آگاهی های همه جانبه ای را در اختیار پیروان خود نهاده اند تا تحمّل آنان را برای فقدان امام مهدی(ع)، افزایش دهند. این آگاهی بخشی گسترده، در سه بخش انجام گرفته است:

۱. انکارزدایی

معصومان برای زدودن زمینه انکارهای برخاسته از درازی یا نامأنوس بودن غیبت، از این دو راه، سود جسته اند:

الف. بیان دو گونه بودن حضور امام (ظهور و غیبت)

ب.بیان غیبت های مشابه مانند: غیبت عُزَیر، غیبت یوسف(ع)، غیبت موسی(ع)، غیبت یونس(ع) و غیبت خضر(ع).

۲. بیان ویژگی های غیبت

معصومان برای باورپذیری آسان تر پدیده ناآشنای غیبت، ویژگی های آن را بیان کرده اند:

الف. مقدّر بودن غیبت

ب. تعیین آغاز غیبت (برای نمونه، امام علی(ع) «مهدی غایب» را یازدهمین نسل از سلاله خود، معرّفی نموده است).

ج. دوبخشی(کوتاه و بلند) و طولانی بودن غیبت .

۳. تبیین آسیب های روزگار غیبت

وجود حیرت و گم راهی و نیز وجود فتنه و یأس در دوران غیبت، روزگار بلا و محنت شدن دوران غیبت، و بروز اختلاف و درگیری در این دوران، از جمله آسیب هایی هستند که امامان(ع) با بیان آنها، موجب کاسته شدن از رنج پیروان خود و افزایش تحمّل و توان آنان برای رویارویی با مشکلات شده اند.[۱]