يعنى : اى اُمَيمه! اگر مرا وامى هست ، عمران بن موسى نيز وام مى گرفت .
ابن سيّده نيز اين بيت را آورده و به جاى «اميم» ، «جناح» ذكر كرده است . ^۱
13 . امّ سلمه ، پس از درگذشت پسر عمويش وليد بن وليد (در سال هفتم هجرت) ، در حضور پيامبر صلى الله عليه و آله ، اين ابيات را سرود : ^۲
اَنْعَى الوليدَ بنَ الوليدأبا الوليدِ فتى العشيرهْ
حامى الحقيقة ماجدٌيسمو الى طلب الوتيرهْ
قد كان غَيْثا فى السنينَ وجعفرا غَدَقا وميرْه .^۳
يعنى : خبر مرگ وليد بن وليد ، فردى از قبيله را مى دهم ؛ بزرگوارى كه حامى حقيقت بود و خونخواهى مى كرد [در برابر جنايتى كه بر قبيله اش وارد مى شد] . او به سانِ بارانى بود در قحطى و خشك سالى ؛ نهرى پر آب بود و پر بركت .
ابن سعد (م 230 ق) در الطبقات الكبرى ^۴ و ابن حجر عسقلانى (م 852 ق) در الإصابة في تمييز الصحابة ، ^۵ ابيات را با تغييراتى اندك ، در شرح حال وليد بن وليد آورده اند .
14 . امام صادق عليه السلام خطاب به ابراهيم كرخى ، برخى از صفات زنان را از زبان شاعرى ، اين گونه بيان كردند :

اَلا اِنّ النساءَ خُلِقْنَ شتّىفَمِنْهنَّ الغنيمةُ والغرامُ
ومنهنّ الهِلالُ^۶إذا تَجلّىلصاحبه ومنهنّ الظلامُ
فمنْ يَظْفَرْ بصالحهنّ يَسعدْومَنْ يُغْبَنْ فليس له انتقامُ .^۷