با توجّه به فراوانى احاديث الكافى در اين زمينه، ابواب مربوط به موضوع را با نمونه هايى از احاديث نشان مى دهيم.
«بَابُ أَنَّهُ لَا يُعْرَفُ إِلَا بِهِ» راه خداشناسى را به معرفت خدا با خدا منحصر كرده است. ^۱ «بَابُ الْهِدَايَةِ أَنَّهَا مِن اللّهِ عز و جل» و «بَابُ الْبَيَانِ و التَّعْرِيفِ و لُزُومِ الْحُجَّةِ» ، خداشناسى را فعل و صُنع خدا دانسته است. ^۲ امام صادق عليه السلام در حديثى مى فرمايد :
إِنَّ اللَّه احتَجَّ عَلَى النَّاسِ بِمَا آتَاهُم و عَرَّفَهُم.^۳
از آن حضرت رسيده است:
لَيس لِلَّهِ عَلَى خَلقِهِ أَن يَعرِفُوا و لِلخَلقِ عَلَى اللَّهِ أَن يُعَرِّفَهُم و لِلَّهِ عَلَى الخَلقِ إِذَا عَرَّفَهُم أَن يَقبَلُوا.^۴
ميرزا رفيعا قزوينى در ذيل حديث بالا نوشته است:
يعنى معرفت بر ايشان واجب نيست؛ زيرا معرفت ، صُنع خداست ، نه كار آنان . ^۵