زکام

زکام، سربازی از سربازان خداوند است که آن را برای سرکوب درد بر می انگیزد و درد را از میان می برد.[۱]پیامبر خدا(ص) زکام را درمان نمی کرد و می فرمود: «هیچ کس نیست که رگی از جذام در او نباشد؛ و چون زکام به شخص برسد، این رگ را درهم می کوبد».[۲]

هر کس می خواهد در همه زمستان از زکام ایمن بماند، هر روز، سه لقمه عسل با موم آن بخورد... و گل نرگس ببوید؛ چرا که از زکام، ایمنی می دهد. سیاه دانه نیز چنین است؛ امّا اگر زکام در تابستان پیش آمد، در هر روز، یک خیار بخورد و از نشستن در آفتاب، خودداری ورزد.[۳]

برای درمان زکام، پنبه ای را به روغن بنفشه آغشته می کنی و به هنگام خوابیدن، در نشیمنگاهت می گذاری. به خواست خداوند، سودمند است.[۴]