1 . ج 1 ، ص 137 ، باب جوامع التوحيد ، حديث دوم ؛
2 . ج 2 ، ص 5 ، باب طينة المؤمن والكافر ، حديث هفتم ؛
3 . ج 4 ، ص 190 ، باب فى حجّ آدم عليه السلام ، حديث اوّل ؛
4 . ج 6 ، ص 393 ، باب أصل تحريم الخمر ، حديث دوم ؛
5 . ج 6 ، ص 514 ، باب أصل الطيب ، حديث سوم .
ولى مرحوم مجلسى ، در همه اين پنج مورد ، اين سند را «ضعيف» و يا «ضعيف على المشهور» ذكر نموده و تنها در همين مورد ، آن را مجهول دانسته است .
به نظر مى رسد كه اين مورد از ناحيه ايشان سهو باشد ؛ چرا كه طبق مبناى مشهور ، هر سه راوى مورد بحث در سند (صالح بن أبى حمّاد ، حسين بن يزيد و حسن بن على بطائنى) ـ كه بعد از اين به تفصيل در خصوص آنها سخن خواهيم گفت ـ ، از مصاديق ضعيف معرفى شده اند .
البتّه با تأمّلى كوتاه در نحوه ارزش گذارى هاى صورت گرفته در اسناد روايات الكافى از ناحيه مرحوم مجلسى در كتاب مرآة العقول ، چنين فهميده مى شود كه آن شارح بزرگوار ، در مواردى كه با عنوان «ضعيف على المشهور» حديثى را ارزش گذارى نموده ، در واقع ، اشاره به اين مطلب داشته است كه حديث مذكور ، مطابق با مبناى مشهور ضعيف است ؛ ولى در آن ، جاى تأمّل است و گويا آن مرحوم ، خود آن نظر را ندارد و به عبارتى ديگر ، در ضعيف بودن آن حديث ، تأمّل نموده است . ^۱

تأمّلى فراتر در احوال راويان اين حديث

در اين قسمت ، نيز ابتدا در احوال راويان اين خبر تأمّلى مى كنيم و سپس به ذكر نكات مهمّى كه در ارزش گذارى نهايى سند اين روايت دخيل هستند ، اشاره مى نماييم . در