است و حدود پنج الى شش نفر از كسانى كه از ايشان نقل نموده اند ، از ثقات و راويان معتمد قمّى هستند . با توجّه به اين كه قمّيان ، بويژه ثقات راويان آنها ، در بحث غلوّ ، بسيار سختگير بوده اند ، بعيد است كه با وجود غالى بودن اين شخص ، آنها از او روايات نقل كنند . از اين دسته راويان ثقات ، مى توان به مواردى همچون : احمد بن محمّد بن عيسى اشعرى ، ابراهيم بن هاشم قمّى و محمّد بن احمد بن يحيى بن عمران اشعرى ، اشاره نمود .
ح . همچنين فراوانىِ شخص ثقه و معروفى همچون «ابراهيم بن هاشم قمّى» در نقل از او ـ كه حدود شصت درصد از روايات او را ايشان نقل نموده ـ ، به نظر مى رسد كه دليل محكمى در بيان اعتبار ، وثاقت و اعتماد اصحاب ثقات به ميراث حديثى وى است .
ط . همچنين با تفحّص در ميان راويانى كه حسين بن يزيد از آنان نقل نموده ، چنين حاصل مى گردد كه تقريبا بيش از نود درصد از روايات او ، از افراد ثقه نقل شده اند و در اين ميان ، وى ، حدود 87 درصد از روايات خود را از سكونى نقل نموده است . در اين خصوص ، اگر چه اصل وثاقت سكونى ، امرى اختلافى است ، لكن اصحاب ، به اين طريق مذكور اعتماد نموده اند ، چنان كه در الفهرست شيخ طوسى (در نقلى كه ابن وليد داشت) و نيز در كتاب الكافى ، اين سند به مرّات تكرار شده است . ۱
بنا بر اين ، اين شخص نيز ملحق به ثقات است و خللى به سند وارد نمى سازد .
4 . حسن بن علىّ بن ابى حمزة
چهارمين راوى اين سند ، حسن بن علىّ بن ابى حمزه بطائنى كوفى است . اين شخص ، عيب اساسى اين سند است كه به نظر مى رسد در ارزش گذارى مشهور نيز ، توجّه ، بيشتر به ضعف اين راوى بوده است .
1.خلاصة الأقوال ، ص ۲۱۹ ، ش ۹ .
