اسم اوّلى (يعنى اسم ذات) و خلق پروردگار متعال هستند و آن اسم اوّل ، مكنون و مخزون است .
امّا در اين كه آن سه اسم ظاهر ، چه اسم هايى هستند ، متناسب با نحوه ضبط «فالظاهر هو اللّه تبارك و تعالى» در متن حديث ، متفاوت خواهد بود .
آنچه در اكثر نسخه هاى الكافى آمده ، به همين نحو است كه گفته شد و در اين صورت ، معناى عبارت اين است كه : آن اسم هايى كه ظاهر هستند ، همگى توسّط اسم «اللّه » ظاهر مى گردند .
امّا در برخى از نسخه هاى الكافى ، اين چنين آمده است : «فالظاهر هو اللّه تبارك و تعالى» كه در اين صورت ، مراد اين است كه : آن سه اسم ظاهر ، عبارت اند از : اللّه ، تبارك ، و تعالى . و اين ، موافق است با آنچه در كتاب التوحيد آمده است به اين نحو كه : «فالظاهر هو اللّه و تبارك و سبحانه» .
از جمع اين او ضبط ، چنين استنباط مى گردد كه آن سه اسم ظاهر ، عبارت اند از : اللّه ، تبارك ، تعالى (يا سبحانه) .
در توجيه اين برداشت مى توان گفت كه : «اللّه » ، دلالت بر ذات احديّت دارد كه مستجمع همه صفات كماليّه پروردگار و رئيس همه صفات وجوديّه او همچون : علم ، قدرت و... است .
«تبارك» ، با بركت و نحوّ و فيض وجود و امثال آن در ارتباط است ، كه همگى از صفات فعليّه خداوند هستند ؛ لذا اين اسم ، رئيس همه صفات و اسماى فعليّه خداوند ، مثل خالقيّت ، رازقيّت و امثال آن است .
«تعالى» يا «سبحان» ، دلالت بر تنزيه و تقديس پروردگار متعال از همه صفات سلبيّه و تنزيهيّه دارد ، كه رئيس همه صفات و اسامى سلبيّه و تنزيهيّه خداوند به شمار مى آيد .
او در تشريح اركان دوازده گانه از اين سه اسم اصلى ، گفته است :
اسم «اللّه » ، ابتدا چهار وجه و جهت كلّى ، از آن منشعب مى گردد كه از هر كدام از