مختلف ، ظهور و بروز پيدا مى كند . اين ، همان چيزى است كه از روايات شيعه ـ كه به طور عمده در كتاب الكافى نقل شده ـ استفاده مى شود .

نتيجه گيرى

از آنچه گفته شد ، بر موارد زير به عنوان بخشى از نتايج مى توان تأكيد كرد:
1. احاديث الكافى ، به صراحت مى گويد كه روح ، مخلوقى از مخلوقات خداست . بنا بر اين ، روح ، نه خداست و نه امرى قديم است كه با خدا بوده باشد ؛ بلكه مانند ساير مخلوقات خداوند، موجودى حادث است. در حالى كه مسيحيت، روح القدس را يكى از اقانيم ثلاثه دانسته و آن را با خدا ، متّحد مى داند.
2. هم كتاب مقدّس و هم روايات الكافى ، بر اين امر دلالت دارند كه روح ، موجودى غير از فرشته است. روح ، امرى است كه هم مى تواند با انسان اتّحاد پيدا كند و هم با فرشته.
3. در اصطلاح قرآن، بين روح و نفس ، تفاوت وجود دارد . روح ، موجودى مجرّد و آسمانى است كه خداوند به سبب آن، حياتى ديگر در انسان پديد مى آورد . نفس در اصطلاح قرآن ، به وجود تشخّص يافته هر انسانى پس از تعلّق روح به بدن ، اطلاق شده است كه هنگام مرگ ، از بدن مادّى مفارقت مى كند .
4. به اعتقاد مسيحيان، روح ، مخلوق نيست و او از طريق زايش ، به وجود نيامده است ؛ بلكه وجود او از خداوند ، از طريق دَمِش بوده و خود خداست. قرآن كريم ، به مخلوق بودن روح تصريح نكرده و در برخى موارد، صدور آن از خداوند را با فعل دميدن گزارش كرده است ؛ امّا از آن جا كه جز ذات حق ، همه چيز آفريده اوست ، روح نيز نمى تواند خدا باشد. روايات شيعه ، بر مخلوق بودن و غيريت روح از فرشته ، تأكيد مى كند.
5. در قرآن كريم و روايات، و نيز در تورات و انجيل، از روح ، به عنوان موجودى