«روح» و «روح القدس» ، از موضوعات پر رمز و راز در حوزه هاى اديان و عرفان است. واژه روح، با گويشى يكسان ، در زبان هاى عبرى و عربى به كار رفته و در قرآن كريم و نيز در كتب عهد عتيق و عهد جديد ، كاربرد فراوانى يافته است.
در قرآن كريم، واژه روح ، گاهى به صورت مقيّد و مضاف و گاهى بدون اضافه و قيد آمده است و با اين حال، حقيقت و هويّت روح ، همچنان رمزآلود باقى مانده است. در تفسيرِ آنچه در قرآن در باب روح آمده، روايات شيعه و اهل سنّت ، تفاسير متفاوتى عرضه كرده اند. اهل سنّت، مراد از روح در بيشتر آيات قرآن را جبرئيل انگاشته، امّا روايات شيعه ، تفسير ديگرى از روح عرضه كرده و آن را غير از جبرئيل دانسته است. مسيحيان، روح القدس را داراى شخصيت الهى دانسته كه تشكيل دهنده اقنومى از اقانيم تثليث است.
اين مقاله ، با تكيه بر روايات كتاب شريف الكافى ، به تفسير آيات قرآن در مورد روح و روح القدس مى پردازد و آن را با توجّه به درون مايه هاى كتاب مقدّس يهودى ـ مسيحى، به بحثى تطبيقى مى پردازد.
