اوصياى پيامبر خدا نيز چنين بودند. براى آگاهى بر پاره اى از احوال و حوادث، خبرسِتان مى فرستادند، از مردم پرسش مى كردند و... و بر غيب، احاطه نداشتند.
جانِ كلام را متكلّم برجسته شيعه، شيخ مفيد، در المسائل العُكبَريّة، چنين بيان مى كند:
الشِّيعَة...إنَّما إِجْماعُهُمْ ثَابِتٌ عَلَى أَنَّ الإِمَامَ يَعْلَمُ الْحُكْمَ فِى كُلِّ مَا يَكُونُ، دُونَ أَن يَكُونَ عَالِما بَأَعْيَانِ مَا يحدثُ وَ يَكُونُ عَلَى التَّفْصِيلِ وَ التَّمْيِيز؛ ^۱
شيعيان... بر اين هم داستان اند كه امام، حكم هر رُخدادى را مى داند، بى آن كه به عِين هر رُخداد، عالِم باشد و از يكُ يكِ امور، به تفصيل و تمييز، باخبر باشد.

نظر شيخ مفيد

سخن مهمّ شيخ مفيد در المسائل العكبريّة كه علّامه مجلسى نيز در مرآة العقول ^۲ آن را نقل مى كند، البتّه با اين كه امامان عليهم السلام پاره اى از امور غيبى، و نه جميع اين امور را از ره گذر اعلام و آگاهى بخشىِ خداوند متعال بدانند، منافاتى ندارد، مفيد خود در أوائل المقالات، تصريح كرده و گفته است: