زبانت در پنهان و آشكار ، يك زبان باشد و همچنين دلت . همانا من ، تو را از نَفْس خودت مى ترسانم و چون من ، آگاهى (براى تو) كافى است . دو زبان در يك دهانْ نشايد ، و دو شمشير در يك غلافْ نگنجد ، و دو دل در يك سينه نباشد . نهاد انسان نيز اين چنين است (كه دو عقيده مخالف ، در يك ذهنْ نتواند جاى گيرد)» . ^۱
2 . ابن فضّال در حديث مرفوعى (كه سند آن را به معصوم رسانده) روايت مى كند كه خداى ـ عزّوجلّ ـ به عيسى عليه السلام فرمود : «اى عيسى! مرا در خاطر خود ياد كن تا من نيز تو را به ياد آورم ، و مرا در ميان مردمان ياد كن تا من نيز تو را در ميان جمعى بهتر از جمع آدميان (يعنى فرشتگان) ياد كنم . اى عيسى! دلت را براى من نرم كن و در تنهايى ها بسيار مرا ياد كن و بدان كه شادى من به اين است كه براى من تواضع كنى و در اين باره ، زنده (دل) باش و مرده (دل و افسرده) مباش» . ^۲
حديث ديگر اين قسم ، عبارت است از :
3 . كتاب الايمان والكفر ، باب الشكّ ، ج 4 ، ص 119 ـ 120 ، حديث 9 .
ز . خطاب به رسول اكرم صلى الله عليه و آله كه شامل هفت حديث است :
1 . امام باقر عليه السلام مى فرمايد :
خداى تعالى به محمّد صلى الله عليه و آله وحى كرد كه : «اى محمّد! من تو را آفريدم ، در حالى كه هيچ نبودى و از روح خود در تو دميدم ، براى شرافتى كه از خود ، نسبت به تو قائل شدم ؛ زمانى كه اطاعت تو را بر همه مخلوقاتم واجب ساختم . پس هر كه از تو فرمان بَرَد ، مرا فرمان بُرده و هر كه از تو نافرمانى كند ، مرا نافرمانى كرده است . و آن اطاعتى را كه به خودم اختصاص داده بودم ، درباره على و نسلش (يعنى يازده فرزند معصوم او) نيز واجب ساختم» .^۳