امام مهدی علیه السلام
ـ في زِيارَةِ النّاحِيَةِ ـ: السَّلامُ عَلَيكَ، سَلامَ العارِفِ بِحُرمَتِكَ... سَلامَ مَن قَلبُهُ بِمُصابِكَ مَقروحٌ، و دَمعُهُ عِندَ ذِكرِكَ مَسفوحٌ، سَلامَ المَفجوعِ المَحزونِ، الوالِهِ المُستَكينِ.
ـ از زيارت ناحيه ـ: سلام بر تو، سلام كسى كه از مقام تو آگاه است ... و سلام كسى كه دلش از مصيبت تو، زخمى است و اشكش هنگام ياد تو، جارى است و سلام فاجعه ديده اندوهناك و سرگردانِ مسكين!
المزار الكبير : ص500 ح 9
امام علی علیه السلام می فرماید:
الصَّبْرُ صَبْرَانِ صَبْرٌ عَلَى مَا تَكْرَهُ وَ صَبْرٌ عَمَّا تُحِبُّ .
شكيبايى دو گونه است: شكيبايى بر آنچه خوش نمى دارى و شكيبايى در آنچه دوست مى دارى.
نهج البلاغه، حکمت ۵۵
