براى عدّه اى ، اُنس با قرآن ، به اين معناست كه به شبهات موجود ، پاسخ گويند تا قرآن ، همچنان جاودان بماند .

ب . سطح تخصّصى

بعضى از بحث هاى قرآن ، تخصّصى است و گروهى خاص ، توان پرداختن به آن را دارند ، به چند دليل :
يك . قرآن ، داراى ظاهر و باطن است . امام صادق عليه السلام فرموده است :
إنّ للقرآن ظهرا و بطنا .
دو : طبق روايتى كه كلينى از امام صادق عليه السلام آورده ، زبان قرآن ، زبان اشاره است :
نزل القرآن بإيّاك أعنى واسمعى يا جاره ! ^۱
سه : قرآن ، علاوه بر اشارات ، داراى لطايف و حقايقى است .
چهار : طبق روايتى كه كلينى نقل كرده ، آيات قرآن ، به چند شكل ، تقسيم شده است و تفكيك اين قسمت ها به عهده امامان ، و در غياب آنها ، بر عهده اهل خبره است . اصبغ بن نُباته مى گويد : شنيدم كه امير مؤمنان عليه السلام فرمود :
نزل القرآن اثلاثا : ثلث فينا و فى عدوّنا ، و ثلث سنن و أمثال ، و ثلث فرائض و أحكام . ^۲
تشخيص اين كه كدام يك آيات در باره فرائض است و كدام يك در باره مستحبّات ، بر عهده عدّه اى خاصّ است . اگر معصوم عليه السلام باشد ، خود بيان مى كند و در غياب او ، فقيهان و عالمان دينى ، مى توانند واجبات و مستحبّات را با توجّه به مجموعه قرآن و سنّت ، تشخيص دهند .
شيخ كلينى ، در روايت مشابه ديگرى ، همين مضمون را نقل كرده كه در آن ، به جاى «ثلث» ، «ربع» آمده است . ^۳