مى نهند ، در آن روزگاران ، گه گاه حديث برخى از بزرگان شيعه را مى پذيرفتند . ^۱
از اينها كه بگذريم ، روايت صدها حديث از راويان اهل سنّت و ضعيف كه بسيارى از آن روايات ، به حلال و حرام ارتباط دارد ، بيش از هر دليل ديگرى ، نشان دهنده روش فراگير و رايج ياران امامان عليهم السلام است.
از برخى روايات ، گزارش هايى از روايت كتاب هاى عبداللّه بن بكير ، دانشور فطحى مذهب سده دوم ، ديده مى شود . ^۲ به گزارش كشّى ، در آن روزگاران ، محدّثانى چون على بن حسن بن فضّال كه از فطحيان شناخته شده بود ، راوى بسيارى از كتاب هاى ياران امامان پيشين عليهم السلام بودند . ^۳ دسته اى از اين محدّثان ، در جامعه شيعه آن روز ، فقيه و دين شناس به شمار مى آمدند ، در حالى كه فطحى مذهب بودند . ^۴
ناپيوستگى سند نيز ـ كه از ديد پسينيان ، ضعيف شدن حديث را پى مى آورد ـ از ديد ياران روزگار امامان عليهم السلام به تنهايى ، سبب نمى شد كه يك حديث را كنار نهند ، بويژه آن گاه كه اين ناپيوستگى (ارسال) از سوى يك راوى شناخته شده و بزرگ انجام مى گرفت.
براى نمونه ، پس از آن كه نگاشته هاى ابن ابى عمير ، به دنبال زندانى شدن وى از دست رفت ، وى با تكيه بر حافظه خود ، احاديثى را نقل مى كرد و از همين رو ،