حديث كه در كتاب الحجّة ، در فضايل و مناقب اهل بيت عليهم السلام گزارش كرده بود ، باز به دنبال فرصتى مى گشت كه حقّ مطلب را درباره شأن و جايگاه امامان عليهم السلام ادا كند . ^۱
به نظر مى آيد اين گونه گونى نگاه درباره جايگاه امامان در استفاده يا عدم استفاده از نگاشته هاى راويانى كه احاديث با مضمون هاى ويژه ^۲ را روايت مى كردند ، به گونه برجسته اى ، نمود مى يافت. براى نمونه ، ابن غضائرى حتى نگاشتن احاديث حسن بن عباس بن حريش را روا نمى دانست ؛ ولى كلينى ، همه كتاب وى را گزارش كرده است.
شايد بر پايه همين اختلاف نگاه ها در اين موضوع است كه نجاشى ، ^۳ ابن غضائرى و بزرگان بغداد ، مفضل بن عمر را از پيروان ابوالخطّاب ، غالى مشهور و بدنام مى دانستند و او را به شدّت ، تضعيف مى كردند ؛ ولى كلينى در كتاب الروضة ، روايتى را گزارش كرده است كه از آن ، آشكارا مى توان دريافت كه وى ، مفضّل را ثقه مى دانسته است. ^۴
هفتم . در پايان اين بخش ، بايد يك نكته را گوشزد كنيم. كلينى در الكافى ، يكى دو جا ، احاديثى را با واژه «صحيح» توصيف كرده است. نخست در ديباچه كتابش آن جا كه مى گويد :
قلت انّك تحبّ أن يكون عندك كتاب ، كاف يجمع [فيه] من فنون علم الدين ما يكتفى به المتعلم.. . و يأخذ منه من يريد علم الدين و العمل به بالآثار