يافت مى شود . ^۱ رجال شناسان ، وى را فاسد العقيده و ضعيف قلمداد مى كردند ^۲ و حديثش را نمى نگاشتند . ^۳ افزون بر آن ، وى در كوفه به دروغ پردازى مشهور بوده و سپس به غلو ، اشتهار يافته و از همين رو ، به دستور احمد بن محمّد بن عيسى ، وى را از قم بيرون كردند . ^۴ چون مسلّم است كه احمد بن محمّد بن عيسى ، از اصحاب امام رضا و امام جواد و امام هادى عليهم السلام بوده ، ^۵ به قرينه مى توان دريافت كه ابوسمينه نيز احتمالاً در همان عصر مى زيسته است .
23 . الجامع فى الفقه ، حسن بن زيد بن محمّد ، ملقّب به «امام الداعى الى الحق» (م 270 ق) . وى از دانشمندان فرقه زيديه بوده و در ميانه سال هاى 250 تا 270 هجرى ، بر طبرستان حكومت مى كرده و در همان جا درگذشته است . آن گونه كه در كتب تراجم آمده ، گويا وى مؤسّس دولت علوى مستقل در ديار طبرستان و ديلم بوده است . ^۶ همچنين وى را از كسانى برشمرده اند كه در اعتلاى شعاير مذهب تشيّع در طبرستان كوشيده است . ^۷ وى صاحب آثار فراوانى بوده كه كتاب البيان و الحجة فى الإمامة از جمله آنهاست ؛ ^۸ امّا وصف روشنى از محتواى آنها در دست نيست .
24 . المحاسن ، احمد بن محمّد بن خالد برقى (م 274 ق) ، از اصحاب امام جواد و امام هادى عليهماالسلام . ^۹ او اصالتا از كوفه است . ^۱۰ جدّ بزرگ او محمّد بن على ، از ياران