ضامن آهو

شیخ صدوق (م ۳۸۱ق) از دانشمندان بزرگ شیعه در قرن چهارم است. وی کتابی حدیثی ویژه امام هشتم(ع) با عنوان «عیون اخبار الرضا(ع) » در دو جلد نگاشته است. آخرین باب این کتاب به کرامت ها و معجزاتی که پس از شهادت امام از ناحیه قبر مطهر ایشان صادر شده اختصاص دارد. در این باب سیزده جریان را بیان داشته است.

یکی از این داستان های حقیقی چنین است:

حاکم رازی از شیعیانی بود که برای زیارت به طرف حرم رضوی عازم بود. میزبان او ابو منصور بن عبد الرّزّاق ـ از بزرگان طوس ـ بود. ابو منصور برای حاکم رازی چنین نقل می کند: خوب گوش کن! کرامتی را از این زیارتگاه مقدّس برایت بگویم. من در ایام جوانى نادان بودم و زوار و اهل این مشهد را آزار می دادم و بارها راه را بر زوّار  بسته، اموال آنان را می ربودم. گاهی نیز شکار می رفتم. روزی در حوالی مشهد به آهویی برخورد کردم. سگ شكارى خود را به دنبال آهو فرستادم. سگ او را تعقیب کرد تا اینکه آهو وارد حیاط حرم شد. آهو ایستاد و سگ هم در مقابل او ایستاد و دیگر حرکت نکرد. هر کاری کردم، سگ پیش نرفت. آهو به یکی از بخش های داخلی صحن رفت. ولی سگ ایستاد و وارد صحن نشد.

به دنبال آهو وارد صحن شدم. خبری از آهو نبود. ابو نصر قارى را که همواره آنجا می نشست دیدم. پرسیدم: آهویى كه الان داخل صحن شد، كجا رفت؟ گفت: آهو! نه من آن را ندیدم. آثار آهو بود، ولی خود آهو نبود. به خود آمدم و از گذشته خویش توبه کردم و در همان حرم با خدا عهد كردم كه از آن پس زوّار را اذیت نكنم و همواره به آنان نیکی کنم. پس از آن هر گاه براى من مشكلى پیش می آمد، به زیارت آن حضرت می رفتم و در آنجا دعا و ناله و زارى می كردم و حاجت خود را از خداوند می خواستم و خداوند حاجت مرا مرحمت می فرمود. تاکنون دو بار از خدا در مشهد، فرزند پسری خواستم که هر دو بار خدا دعایم را به برکت این مکان مقدس مستجاب کرده است. باید بگویم که تاكنون در آنجا حاجتى از خدا نخواسته ام مگر آنكه خداوند به من عطا فرموده است.[۱]