قیس بن عمرو نجاشى شاعر امام حسین(ع)

قيس بن عمرو بن مالك بن معاوية بن خَديج ـ كه كنيه اش ابو حارث و ابو مخاشن بود ـ ،پيامبر صل الله عليه وآله را درك كرد. وى در شاعرى، به هجو، مشهور است و در جاهليت و اسلام، شهره بود. او از پيروان امير مؤمنان على(ع) و در جنگ صفّين، در شمارِ جنگاوران سپاه ايشان بود.

 امير مؤمنان(ع)، وى را به خاطر مستى، در ماه رمضان، تازيانه زد. از اين رو، به سوى معاويه گريخت و در هجو امام على(ع) و مدح معاويه، شعر سرود.

او سروده ای در رثای سید الشهدا(ع) دارد:

نسبُ قريش : قالَ النَّجاشِيُّ يَرثِي الحُسَينَ بنَ عَلِيٍّ(ع) [1] :

 يا جَعدُ بَكّيهِ ولا تَسأَمي                   بُكاءَ حَقٍّ لَيسَ بِالباطِلِ

 عَلَى ابنِ بِنتِ الطّاهِرِ المُصطَفى                      وَابنِ ابنِ عَمِّ المُصطَفى الفاضِلِ

 لَن تَغلِقي بابا عَلى مِثلِهِ                    فِي النّاسِ مِن حافٍ ولا ناعِلِ [2]

نسب قريش: نجاشى ، در رثاى حسين بن على(ع) چنين سروده است : [3]

 اى جَعد! بر او گريه كن و هرگز خسته [و سست] مشو                 گريه اى كه بر حق است ، نه بر باطل؛

 بر پسر دختر [پيامبرِ] پاكِ برگزيده                 و پسرِ پسرعموى برگزيده برتر.

 هرگز در را بر كسى همچون او نبند                كه او برتر از هر كسى است، چه برهنه پا باشد و چه پوشيده پا .