[ زشتى معصيت الهى ]

امّا قبح معصيت ، پس روايت كرده است محمّد بن يعقوب كلينى رضى الله عنه از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود : هر گاه بنده گناهى مى كند ، در دل او نقطه سياهى پيدا مى شود. پس اگر توبه كرد ، برطرف مى شود و اگر معصيت را بيشتر كرد ، بيشتر مى شود تا وقتى كه دل را فرو گرفت ، ديگر هرگز رستگار نمى شود . ^۱
و از آن حضرت ، روايت كرده كه فرمود : هيچ رگى در بدن آدمى نمى جهد و هيچ مصيبتى و مرضى و دردِ سرى ^۲ عارض نمى شود ، مگر به سبب معصيتى ، چنانچه در كلام خود فرموده كه : «وَ مَآ أَصَابَكُم مِّن مُّصِيبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ وَ يَعْفُواْ عَن كَثِيرٍ» ؛ ^۳ يعنى : هر مصيبتى كه به شما برسد ، به سبب گناهانى است كه به دست آورده ايد و خداى تعالى ، از بسيارى از آنها عفو مى فرمايد . ^۴
و از حضرت امام رضا عليه السلام روايت كرده كه فرمود : خداى ـ عزَّ و جلَّ ـ به يكى از انبيا عليهم السلام وحى فرمود كه : هر گاه بنده اى اطاعتِ من مى كند ، راضى مى شوم و وقتى كه راضى شدم ، بركت مى دهم و بركت مرا نهايتى نيست ، و وقتى كه عصيان من كند ، غضب مى كنم و وقتى كه غضب كنم ، لعنت مى كنم و لعنت من تا به فرزند هفتمين مى رسد . ^۵
و ابن بابويه رحمه الله در امالى ، از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده كه از آباى كرام [ خود ] عليهم السلام روايت مى فرمود كه حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمود كه : بنده ، صد سال از براى يك گناه از گناهان خود ^۶ در صحراى قيامت يا غير آن ، محبوس مى ماند و ارواحِ برادران خود را مى بيند كه در بهشت ، مشغول عشرت اند . ^۷
و از حضرت امام محمّد باقر عليه السلام روايت كرده كه فرمود : هيچ سالى بارانش از سال ديگر كمتر نيست ؛ ليكن خداى تعالى به هر جا كه خواهد ^۸ ، مى فرستد. به درستى كه هرگاه قومى مرتكب معاصى شوند ، خداى تعالى ، آن باران كه از براى ايشان مقدّر فرموده ، به قومى ديگر مى فرستد يا به كوه ها و بيابان ها مى فرستد . و به درستى كه خداى تعالى ، عذاب مى كند جُعل را در مسكنش به سبب نفرستادن باران به زمينى كه در آن جا ساكن شده از براى گناه كارى جمعى كه در آن جا مى باشند. و خداى تعالى ، راهى از براى آن جُعل ، مقرّر فرموده كه از محلّه اهل معاصى بيرون تواند رفت . ^۹
و در عيون ، از حضرت امام رضا عليه السلام روايت كرده كه فرمود : گناهان صغيره ، راه هاى گناهان كبيره اند و كسى كه از خداى تعالى در چيز اندك نمى ترسد ، در بسيارى نيز نمى ترسد و اگر خداى تعالى مردم را به بهشت و دوزخ ، نترسانيده بود ، هر آينه ، بر ايشان واجب بود كه او را اطاعت كنند و عصيان ننمايند از جهت تفضّل و احسان كه به ايشان كرده و نعمت هايى كه بى سابقه بندگى و استحقاق ، به ايشان عطا فرموده . ^۱۰
و شيخ طوسى رحمه الله در امالى ، از حضرت امام رضا عليه السلام روايت كرده كه فرمود : هرگاه بندگان الهى گناهى احداث كنند كه پيش تر نكرده باشند ، خداى تعالى ، بلايى تازه به ايشان مى فرستد كه پيش تر نديده باشند . ^۱۱
و از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده كه فرمود : جمعى كه به سبب ارتكاب معاصى مى ميرند ، بيشترند از آنها كه به سبب رسيدن اجل مى ميرند ، و جمعى كه به سبب احسان زندگى مى كنند ، بيشترند از آنها كه به سبب طول عمر ، زندگى مى كنند . ^۱۲
و ابن بابويه رحمه الله در ثواب الأعمال ، از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده كه از پدر خود ـ صلوات اللّه عليه ـ روايت فرمود كه حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمود : كسى كه گناهى كند و خندان باشد ، گريان به جهنّم خواهد رفت . ^۱۳