سیمای امام مهدی(ع) هنگام ظهور

امام مهدی(ع) در زمان ظهور، پیرى به سیماى جوان است. امام صادق(ع) مى فرماید:

اگر قائم قیام کند، مردم او را انکار مى کنند؛ زیرا او به شکل جوانى برومند به سوى آنان باز مى گردد.[۱]

امام رضا(ع) نیزدر این باره مى فرماید:

نشانه اش آن است که کهن سال است؛ امّا جوان مى نماید، تا آن جا که بیننده، او را چهل ساله یا کمتر از آن مى پندارد و از نشانه هاى او آن است که با گذر روزها و شب ها پیر نمى شود، تا آن که اَجَلش برسد.[۲]

در حدیثی دیگر، امام رضا(ع) با مقایسه خود با امام مهدی(ع)، درباره پیکر او در زمان ظهور مى فرماید:

من صاحب این امر (امامت) هستم؛ امّا آن کسى نیستم که زمین را همان گونه که از ظلم پر شده است، از عدالت پر می کند و چگونه با این ضعف جسمى ام، او باشم؟ قائم، همان کسى است که در سنّ پیران، امّا در چهره جوانان، خروج مى کند و پیکرش چنان نیرومند است که اگر دست به بزرگ ترین درخت روى زمین ببرد، آن را از ریشه بیرون مى آورد و اگر میان کوه ها فریاد بر آورد، صخره ها خُرد مى شوند.[۳]

امام على(ع) در توصیف برخی مشخّصات مهدى(ع) مى فرماید:

او مردى با پیشانى [بزرگ و] نمایان، بینى کشیده و شکم فربه است و ران هایش از هم باز است و در ران راستش یک خال دارد و دندان هایش از هم باز است. زمین را از عدالت پر مى کند، همان گونه که از ظلم و ستم، پر شده است.[۴]

امام صادق(ع) مى فرماید:

گویى قائم را بر بلندى کوفه (نجف) مى بینم که لباس سبز ستبر دیبا بر تن دارد و زره پیامبر خدا(ص) را پوشیده است.[۵]

امام صادق(ع) درباره پوشش امام مهدی(ع) نیز مى فرماید:

این، پیراهن پیامبر خدا(ص) در روزى است که [در جنگ اُحُد] بر چهار دندان میان دندان هاى پیش و نیش او ضربه زدند و قائم با این لباس، قیام مى کند.[۶]،[۷]