اصلى ترين مقدمات اجابت دعا

خداوند متعال وعده داده كه دعاى نيايشگران را اجابت كند ليكن تحقق اين وعده منوط به تحقق حقيقت دعا از سوى داعى است.[۱]

حقيقت دعا عبارت است از اين كه «انسان خود را در برابر خداوند متعال نيازمند مطلق ببيند و با پرستش او درصدد جلب عنايت و رحمت او برآيد».

كسى كه خود را نيازمند مطلق به بى نياز مطلق مى بيند ، از غير او منقطع مى گردد و به او مى پيوندد.

به سخن ديگر خواندن خداوند متعال با خواندن غير او تفاوت جوهرى دارد و تا حال انقطاع به انسان دست ندهد در واقع خدا را نمى خواند. حال انقطاع همان حالى است كه از آن تعبير به خالى كردن دل از غير خدا شده است چنان كه روايت شده از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله درباره اسم اعظم سؤال كردند ، ايشان فرمود:

كُلُّ اسمٍ مِن أسماءِ اللّهِ ، فَفَرِّغ قَلبَكَ عَن كُلِّ ما سِواهُ ، وَادعُهُ بِأَيِّ اسمٍ شِئتَ.[۲]هر اسمى از نام هاى خداست؛ پس دلت را از هر چه غير اوست، فارغ كن و او را به هر اسمى كه مى خواهى بخوان.

بر اين اساس ، اصلى ترين مقدمات اجابت دعا ، حال انقطاع و تهى كردن دل از اميد به غير خدا است و هر چه اين حال در نيايشگر تقويت شود ، دعاى او به اجابت نزديكتر مى گردد ، بلكه اگر چنين حالى به انسان دست دهد بدون دعا نيز خواسته او تأمين گردد[۳].