قاریان واقعی قرآن

از مجموع روایات بر می آید که خواندن قرآن، وقتی مطلوب است که با نشاط و تدبّر در معانی، خشوع قلب و صفای باطن همراه باشد و خود قاری هم، از قرآن پیروی کند و آن را به کار بندد. از پیامبر(ص) روایت شده است که ارزش قرآن، به خواندن نیست، همان طور که ارزش علم، به نقل کردن نیست. ارزش قرآن، به هدایت شدن به وسیله آن و ارزش علم، به فهمیدن آن است.[۱]

در مقابل قاریان واقعی قرآن، قاریانی فاسق (بدکار) نیز وجود دارد که به تعبیر پیامبر(ص)، بدترین مردم هستند[۲]و حتّی ممکن است قرآن را وسیله رسیدن به نام و نانی قرار دهند که طبق سخن پیامبر(ص)، در روز قیامت در حالی خدا را دیدار می کند که چهره اش اسکلتی بی گوشت است و قرآن در پس گردن او می کوبد تا او را داخل آتش کند.[۳]

در روایتی از امام صادق(ع)، قاریان قرآن به سه دسته تقسیم می شوند:

یک . قاری ای که قرآن می خواند تا به وسیله آن، از شاهان به نوایی برسد و بر مردمان، فخر بفروشد. چنین کسی از دوزخیان است.

دو. قاری ای که قرآن می خواند و حروف آن را رعایت می کند؛ امّا حدود آن را رها می کند. این نیز از دوزخیان است.

سه. قاری ای که قرآن می خواند و به آیات محکم آن، عمل می کند و به آیات متشابهش ایمان می آورد و فرایضش را بر پا می دارد و حلال آن را حلال و حرامش را حرام می شمارد. این قاری، از کسانی است خداوند او را از گم راهی های فتنه نجات می بخشد و اهل بهشت است و در باره هر که بخواهد، شفاعت می کند.[۴]