حفظ قرآن

در دوران نزول قرآن، صنعت چاپ وجود نداشت؛ امّا سرودن شعر، رونق بالایی داشت و در کنار نوشتن، از روش حفظ اشعار برای انتقال آن به نسل های بعدی استفاده می شد.

از این رو، از قدرت حافظه نیز در حفظ و گسترش قرآن استفاده شد و پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) نیز بر حفظ قرآن سفارش و تأکید داشتند. پیامبر(ص) کسی را که در درونش چیزی از قرآن نباشد، به خانه ویران تشبیه نموده،[۱]می فرماید: «هر کس قرآن را بیاموزد و آن را حفظ کند و در به یادسِپاری آن بکوشد، خداوند او را به بهشت می برد و شفاعتش را در باره ده نفر از اعضای خانواده اش که همگی مستوجب آتش بوده اند، می پذیرد».[۲]

همچنین بر گرامیداشت حافظان قرآن و پاسداشت حقوق آنان، تأکید فراوان شده است که:

ـ «حافظان قرآن، مشمول رحمت و عنایت خاصّ خدا هستند. هر که با آنان دوستی کند، با خدا دوستی کرده است و هر که با آنان دشمنی ورزد، با خدا دشمنی ورزیده است».[۳]

ـ «گرامی ترین بندگان نزد خداوند، پس از پیامبران، عالمان اند و سپس حافظان قرآن. آنان از دنیا چنان می روند که پیامبران می روند و از قبرها با پیامبران محشور می شوند و با پیامبران از صراط می گذرند و پاداشی مانند پیامبران، به آنان داده می شود».[۴]

ـ «حافظان قرآن، پرچمدار اسلام هستند».[۵]