شمول آنها براى خبر دادن از اوضاع و اوصاف راويان ، ترديد روا نيست . در آيه نبأ آمده است :
يَـأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ إِن جَآءَكُمْ فَاسِقُم بِنَبَإٍ فَتَبَيَّنُواْ أَن تُصِيبُواْ قَوْمَام بِجَهَــلَةٍ فَتُصْبِحُواْ عَلَى مَا فَعَلْتُمْ نَـدِمِينَ .^۱
موضوع سخن در اين آيه ، نبأ (خبر دادن) است ^۲ كه خبر دادن از هر وصف يا حادثه اى را شامل مى شود . بنا بر اين ، به عنوان يكى از مبانى اعتبار قول رجاليان درباره راويان ، قابل بررسى است .
و در آيه اُذُن آمده است :
وَمِنْهُمُ الَّذِينَ يُؤْذُونَ النَّبِىَّ وَيَقُولُونَ هُوَ أُذُنٌ قُلْ أُذُنُ خَيْرٍ لَّكُمْ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَيُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِينَ وَرَحْمَةٌ لِّلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنكُمْ وَالَّذِينَ يُؤْذُونَ رَسُولَ اللَّهِ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ .^۳
دلالت آيه بر حجّيت خبر واحد (با نقدى كه در آن هست) بدين گونه تقرير شده كه خداوند متعال ، پيامبر خود را از آن جهت كه سخن و خبر مؤمنان را تصديق مى كند ، مورد ستايش قرار داده و آن را در كنار تصديق خداوند سبحان آورده است . ^۴ در اين تقرير ، بين خبر مؤمنان كه در اين جا مصداق خبر واحد قلمداد مى شود ، تفاوتى گذاشته نشده است ؛ يعنى شامل خبر دادن از اوصاف و احوال راويان هم مى شود . ^۵
امّا سخن در اصل دلالت اين دو آيه بر حجّيت خبر واحد است كه درپى مى آيد .

اهل ذكر مى دانند» است و يا حاصل تفقّه در دين است كه باعث حَذَر مى شود . در آيه نَفْر مى خوانيم :
فَلَوْلاَ نَفَرَ مِن كُلِّ فِرْقَةٍ مِّنْهُمْ طَـآلـءِفَةٌ لِّيَتَفَقَّهُواْ فِى الدِّينِ وَ لِيُنذِرُواْ قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُواْ إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ .^۱
دستْ مايه استدلال با وجوه مختلف آن در اين آيه ، خبر دادن طايفه اى است كه انذار مى دهند و بر اثر انذار ، از آنان اميد «حذر» مى رود ^۲
.
حذر و اِنذار در اين آيه ، مربوط به خبر دادن از معارف اسلامى است ، نه اوصاف و احوال راويان ؛ چرا كه بيان اوصاف و احوال راويان ، لااقل مستقيماً به حذر و انذار مربوط نمى شود و اصولاً چنين خبرهايى از مفاد اين آيه ، تداعى و ظهور عرفى ندارد . همچنين در آيه كتمان ـ كه نمونه هايى چند از مفاد آن را مى توان در قرآن يافت ـ ^۳ آمده است .
إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَآ أَنزَلْنَا مِنَ الْبَيِّنَـتِ وَ الْهُدَى مِنم بَعْدِ مَا بَيَّنَّـهُ لِلنَّاسِ فِى الْكِتَـبِ أُوْلَـلـءِكَ يَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَ يَلْعَنُهُمُ اللَّـعِنُونَ .^۴
شبيه به همين بيان پيش گفته در اين جا نيز فراگيرى خبر دادن از اوصاف و احوال راويان تداعى و ظهور عرفى را ندارد . اين امر در مورد آيه سؤال نيز صدق مى كند كه در آن آمده است :
وَ مَآ أَرْسَلْنَا قَبْلَكَ إِلاَّ رِجَالاً نُّوحِى إِلَيْهِمْ فَسْـ?لُواْ أَهْلَ الذِّكْرِ إِن كُنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ .^۵
امّا اگر دلالت دو آيه نبأ و اُذُن بر اصل حجّيت خبر واحد ، تمام باشد ، در