امام صادق علیه السلام
إنّما شِيعَةُ عليٍّ مَن عَفَّ بَطنُهُ و فَرجُهُ و اشتَدَّ جِهادُهُ و عَمِلَ لِخالِقِهِ و رَجا ثَوابَهُ و خافَ عِقابَهُ، فإذا رأيتَ اُولئكَ فاُولئكَ شِيعَةُ جعفرٍ .
در حقيقت شيعه على كسى است كه عفّت بطن و فَرْج دارد، سخت كوش است، براى آفريدگار خود كار مى‌كند، به پاداش او اميد دارد و از كيفرش بيمناك است؛ هرگاه چنين افرادى را ديدى [بدان كه] آنان شيعه جعفرند.
الكافي: ج۲ ص۲۳۳ ح۹
امام على عليه السّلام می فرماید:
لاخَيْرَ فِى الصَّمْتِ عَنِ الْحُكْمِ، كَما اَنَّهُ لاخَيْرَ فِى الْقَوْلِ بِالْجَهْلِ؛
در خاموشى از سخن حكيمانه خيرى نيست، چنانكه در گفتار جاهلانه خيرى وجود ندارد.
نهج البلاغه، حکمت ۴۷۱
