امام رضا علیه السلام
لا يَكونُ ما تَمُدّونَ إلَيهِ أعناقَكُم حَتّى تُمَيَّزوا وتُمَحَّصوا، فَلا يَبقَى مِنكُم إلاَّ القَليلُ، ثُمَّ قَرأَ «الم * أَحَسِبَ النَّاسُ أَن يُتْرَكُوا أَن يَقُولُوا ءَامَنَّا وَ هُمْ لاَ يُفْتَنُونَ» .
«آنچه به سويش گردن مىكشيد [و منتظرش هستيد]، واقع نخواهد شد تا آن كه غربال و تصفيه شويد، چنان كه از شما جز اندكى باقى نمىماند» و سپس اين آيه را خواند: «الف، لام، ميم. آيا مردم پنداشتند كه تا گفتند ايمان آورديم، رها مىشوند و مورد آزمايش قرار نمىگيرند؟».
الإرشاد : ج2 ص375
امام على عليه السّلام می فرماید:
زُهْدُكَ فى راغِب فيكَ نُقْصانُ حَظٍّ، وَ رَغْبَتُكَ فى زاهِد فيكَ ذُلُّ نَفْس؛
بى ميلى تو به كسى كه به تو مايل است موجب كمى بهره، و ميل تو به كسى كه به تو بى ميل است خوارى نفس است.
نهج البلاغه، حکمت ۴۵۱
