روابط بینا متنیّت حکمت­ های نهج ­البلاغه با آیات قرآن

نشریه : سفینه

نویسنده : پديدآورنده : مینا جیگاره
پديدآورنده : زهرا صادقی

چکیده :

نظریة بین امتنی یا تناصّ، به بررسی متونی می ­پردازد که متون جدید را پدید می­ آورند و هر متن ادبی را به منزلة جذب و دگرگون­­ سازیِ دیگر متون گذشته و یا همزمان با آن می­ داند. روابط بینامتنی(تناصّ) با قرآن در حکمت ­های نهج­البلاغه به طور آشکار قابل مشاهده است. در یک تقسیم­ بندی تناص به سه نوع تناص اجترار (نفی جزئی)، تناص امتصاص (موازی) و حوار (نفی کلی) تقسیم شده است. عملیات بینامتنی در حکمت­ های نهج ­البلاغه نشان می­ دهد که بیشترین نوع تناص موجود در آن، از نوع تناصّ اجترار است. یعنی امام علی ع گاه از کل آیه و زمانی از قسمتی از آیه و یا کلماتی از آن بهره جسته تا هدف خود را بهتر به مخاطب القا نماید.