۸۵۲.از او، از بشّار بن احمد، از عبداللّه بن محمد اصفهانى روايت است كه گفت: امام على نقى عليه السلام فرمود كه:«صاحب شما بعد از من، آن كسى است كه بر من نماز خواهد كرد». راوى مى گويد كه: ما امام حسن را پيش از آن نمى شناختيم، و گفت كه: چون آن حضرت فوت شد، امام حسن بيرون آمد و بر او نماز كرد.

۸۵۳.و از او، موسى بن جعفر بن وهب، از على بن جعفر روايت است كه گفت: در نزد امام على نقى عليه السلام حاضر بودم در هنگامى كه پسرش محمد وفات يافت، پس به امام حسن عليه السلام فرمود كه:«اى فرزند عزيز من، از براى خدا شكر تازه به جا آور كه امر بزرگى را در باب تو به پديد آورده».

۸۵۴.حسين بن محمد، از معلّى بن محمد، از احمد بن محمد بن عبداللّه بن مروان انبارى روايت كرده است كه گفت: در نزد وفات ابوجعفر محمد بن على حاضر بودم، پس امام على نقى عليه السلام آمد و كرسى براى آن حضرت گذاشتند و حضرت بر روى آن نشست و اهل بيت آن حضرت گرداگرد او بودند و امام حسن عليه السلام در گوشه اى ايستاد بود و چون از امر ابوجعفر فارغ شد، به جانب امام حسن عليه السلام التفات فرمود و فرمود كه:«اى فرزند دلبند من، از براى خداى تبارك و تعالى شكر تازه را به جا آور كه امر بزرگى را در تو احداث فرمود».

۸۵۵.على بن محمد، از محمد بن احمد قَلانِسى، از على بن حسين بن عمرو، از على بن مهزيار روايت كرده است كه گفت: به خدمت امام على نقى عليه السلام عرض كردم كه: اگر واقعه اى روى دهد ـ و پناه مى برم به خدا ـ بفرما كه امامت با كيست و به سوى كه پناه بريم؟ فرمود كه:«وصيّت من به سوى بزرگترين فرزندان من است».

۸۵۶.على بن محمد، از ابو محمد إسبارِقينى، از على بن عمرو عطّار روايت كرده است كه گفت: بر حضرت امام على نقى عليه السلام داخل شدم و پسرش ابوجعفر در زمره زندگان داخل و از جمله ايشان بود و من گمان مى كردم كه ابوجعفر، امام خواهد بود، پس عرض كردم كه: فداى تو گردم، از فرزندان تو كه را مخصوص سازم به امامت؟ فرمود كه:«كسى را مخصوص مسازيد تا امر و فرمان من به سوى شما بيرون آيد».
راوى مى گويد كه: بعد از آن، به آن حضرت نوشتم كه امر امامت در كه خواهد بود؟ در جواب من نوشت كه: «اين امر، در بزرگِ از فرزندان من است». و على مى گويد كه: امام حسن عليه السلام از ابوجعفر بزرگ تر بود.

۸۵۲.عَنْهُ ، عَنْ بَشَّارِ بْنِ أَحْمَدَ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْأَصْفَهَانِيِّ ، قَالَ :قَالَ أَبُو الْحَسَنِ عليه السلام : «صَاحِبُكُمْ بَعْدِيَ الَّذِي يُصَلِّي عَلَيَّ». قَالَ : وَ لَمْ نَعْرِفْ أَبَا مُحَمَّدٍ قَبْلَ ذلِكَ ، قَالَ : فَخَرَجَ أَبُو مُحَمَّدٍ ، فَصَلّى عَلَيْهِ .

۸۵۳.وَ عَنْهُ ، عَنْ مُوسَى بْنِ جَعْفَرِ بْنِ وَهْبٍ ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ جَعْفَرٍ ، قَالَ :كُنْتُ حَاضِراً أَبَا الْحَسَنِ عليه السلام لَمَّا تُوُفِّيَ ابْنُهُ مُحَمَّدٌ ، فَقَالَ لِلْحَسَنِ : «يَا بُنَيَّ ، أَحْدِثْ لِلّهِ شُكْراً ؛ فَقَدْ أَحْدَثَ فِيكَ أَمْراً» .

۸۵۴.الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مَرْوَانَ الْأَنْبَارِيِّ ، قَالَ :كُنْتُ حَاضِراً عِنْدَ مُضِيِّ أَبِي جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ عليهماالسلام ، فَجَاءَ أَبُو الْحَسَنِ عليه السلام ، فَوُضِعَ لَهُ كُرْسِيٌّ ، فَجَلَسَ عَلَيْهِ وَ حَوْلَهُ أَهْلُ بَيْتِهِ وَ أَبُو مُحَمَّدٍ قَائِمٌ فِي نَاحِيَةٍ ، فَلَمَّا فَرَغَ مِنْ أَمْرِ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام ، الْتَفَتَ إِلى أَبِي مُحَمَّدٍ عليه السلام ، فَقَالَ : «يَا بُنَيَّ ، أَحْدِثْ لِلّهِ ـ تَبَارَكَ وَ تَعَالى ـ شُكْراً ؛ فَقَدْ أَحْدَثَ فِيكَ أَمْراً» .

۸۵۵.عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ الْقَـلَانِسِيِّ ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَمْرٍو ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ مَهْزِيَارَ ، قَالَ :قُلْتُ لِأَبِي الْحَسَنِ عليه السلام : إِنْ كَانَ كَوْنٌ ـ وَ أَعُوذُ بِاللّهِ ـ فَإِلى مَنْ ؟ قَالَ :«عَهْدِي إِلَى الْأَكْبَرِ مِنْ وَلَدَيَّ» .

۸۵۶.عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ ، عَنْ أَبِي مُحَمَّدٍ الْاءِسْبَارِقِينِيِّ ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ عَمْرٍو الْعَطَّارِ ، قَالَ :دَخَلْتُ عَلى أَبِي الْحَسَنِ الْعَسْكَرِيِّ عليه السلام وَ أَبُو جَعْفَرٍ ابْنُهُ فِي الْأَحْيَاءِ ، وَ أَنَا أَظُنُّ أَنَّهُ هُوَ ، فَقُلْتُ لَهُ : جُعِلْتُ فِدَاكَ ، مَنْ أَخُصُّ مِنْ وُلْدِكَ ؟ فَقَالَ : «لَا تَخُصُّوا أَحَداً حَتّى يَخْرُجَ إِلَيْكُمْ أَمْرِي».
قَالَ : فَكَتَبْتُ إِلَيْهِ بَعْدُ : فِيمَنْ يَكُونُ هذَا الْأَمْرُ ؟ قَالَ : فَكَتَبَ إِلَيَّ : «فِي الْكَبِيرِ مِنْ وَلَدَيَّ». قَالَ : وَ كَانَ أَبُو مُحَمَّدٍ أَكْبَرَ مِنْ جَعْفَرٍ .