۸۶۶.على بن محمد، از حمدان قَلانِسى روايت كرده است كه گفت: به عثمان بن سعيد عمروى گفتم كه:امام حسن عليه السلام وفات فرمود؟ وليكن كسى را بعد از خود، در ميان شما گذاشت كه گردن او، مثل اين است و به دست خويش اشاره نمود (و مراد اين است كه گردنش، به قدر يك ذراع است و ممكن است كه درازى كردن، كنايه از جاه و علوّ آن حضرت باشد. و بعضى گفته اند كه مراد از گردن، شخص آن حضرت است و اشاره به دست، به جهت بيان طول قامت).
۸۶۷.حسين بن محمد اشعرى، از معلّى بن محمد، از احمد بن محمد بن عبداللّه روايت كرده است كه: فرمانى از امام حسن عسكرى عليه السلام بيرون آمد در هنگامى كه زبيرى ـ لعنه اللّه ـ كشته شد كه:«اين است جزاى هر كه بر خدا جرأت كند در حقّ دوستان آن جناب. زبيرى گمان مى كرد كه او مرا خواهد كشت، و مرا فرزندى نباشد. پس قدرت خدا را در باب خود چگونه ديد؟». و براى آن حضرت فرزندى متولد شد كه او را «م ح م د» نام كرد در سال دويست و پنجاه و شش.
۸۶۸.على بن محمد، از حسين و محمد ، پسران على بن ابراهيم، از محمد بن على بن عبدالرحمان عبدى از عبد قيس، از ضَوء بن على عِجلى، از مردى از اهل فارس كه او را نام برد، روايت كرده است كه گفت: به سامره آمدم و بر در خانه امام حسن عسكرى عليه السلام ماندم، پس مرا طلبيد و بر آن حضرت داخل شدم و سلام كردم. فرمود:«چه باعث شد كه تو را به اين جا آورد؟» عرض كردم كه: رغبت در خدمت و شوق ملازمت تو. فرمود: «پس بر درِ خانه باش».
راوى مى گويد كه: من با خدمت كاران در خانه بودم، بعد از آن، چنان شدم كه آنچه را مى خواستند براى ايشان از بازار مى خريدم، و بر ايشان داخل مى شدم بى آن كه رخصت طلب كنم، هر گاه مردان در خانه بودند. راوى مى گويد كه: بعد از آن، روزى به آن حضرت داخل شدم، و آن حضرت در ديوان خانه تشريف داشت در آن خانه آواز حركتى را شنيدم. پس مرا آواز داد كه : «به جاى خويش باش و به جايى مرو» . پس من جرأت نكردم كه داخل شوم، يا بيرون روم و در همان جا ايستاده بودم كه كنيزى بيرون آمد و رو به من مى آمد، و با آن كنيز چيزى بود كه آن را پوشانيده بودند. پس حضرت مرا را آواز داد كه : «داخل شو» ، چون داخل شدم، كنيز را آواز داد كه برگرد، و پس آن كنيز برگشت و به خدمت آن حضرت آمد. حضرت فرمود كه: «آنچه با تو است، ظاهر كن و پرده را از روى آن بردار». آن كنيز، پسرى را ظاهر ساخت سفيد و خوش رو و جامه را از شكمش دور كرد. پس ديدم كه مويى روييده از ابتداى سينه مبارك آن كودك تا نافش، و آن موى، سبز بود نه سياه.
بعد از آن، حضرت فرمود كه: «اين، صاحب شما است». پس آن كنيز را امر فرمود كه او را برداشت، و من بعد از آن او را نديدم تا آن كه امام حسن عليه السلام وفات فرمود.
