۸۹۵.على بن ابراهيم، از حسن بن موسى خشّاب، از عبداللّه بن موسى ، از عبداللّه بن بُكير، از زراره روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود:«به درستى كه آن پسر را غيبتى باشد، پيش از آن كه به امر امامت قيام نمايد». زراره مى گويد كه: عرض كردم: چرا غايب مى شود؟ فرمود كه: «مى ترسد» و به دست خود اشاره به شكمش فرمود (يعنى: مى ترسد كه شكم او را بشكافند).
بعد از آن، فرمود كه: «اى زراره، و اوست كه انتظار برده شود، و او همان است كه در ولادتش شك خواهد شد. بعضى از ايشان كسانى هستند كه مى گويند: پدرش مُرد، بى آن كه فرزندى از او مانده باشد. و بعضى از ايشان كسانى هستند كه مى گويند كه: حمل است (يعنى: در وقت وفات پدر و در شكم مادر است). و از جمله ايشان كسانى هستند كه مى گويند: دو سال پيش از وفات پدرش، متولّد شده. و اوست كه انتظارش مى برند، مگر اين كه خداى عزّوجلّ دوست مى دارد كه شيعيان را بيازمايد. پس در آن هنگام تباه كاران و كج روان، در شكّ افتند. اى زراره، هر گاه آن زمان را دريابى، اين دعا را بخوان: اللّهمّ عرِّفنى نفسك فإنّك إن لمْ تُعرِّفنى نفسَك لم أعرِف نبيَّك. اللّهمّ عرِّفنى رسولَك فإنّكَ إن لمْ تُعرِّفنى رسولَك، لم أعرفْ حُجّتك. اللّهمّ عرِّفنى حُجّتَك، فإنّك إن لمْ تُعرِّفنى حُجّتَك، ضللتُ عن دينى، يعنى: بار خدايا، خويش را به من بشناسان. پس به درستى كه تو اگر خويش را به من نشناسانى، پيغمبر تو را نشناسم. خداوندا، رسول خود را به من بشناسان، پس به درستى كه تو اگر رسول خود را به من نشناسانى، حجّت تو را نشناسم. خداوندا، حجّت خود را به من بشناسان، پس به درستى كه تو اگر حجّت خود را به من نشناسانى، از دين خويش گمراه مى شوم».
بعد از آن فرمود كه: «اى زراره، چاره اى نيست از كشته شدن پسرى در مدينه». عرض كردم كه: فداى تو گردم، آيا چنان نيست كه لشكر سفيانى او را بكشند؟ فرمود: «نه، وليكن لشكر اولاد بنى فلان او را خواهند كشت. مى آيند تا داخل مدينه مى شوند، پس آن پسر را مى گيرند و به قتل مى رسانند، و چون او را از روى بغى و عدوان و ظلم بكشند، خدا ايشان را مهلت ندهد. پس در آن هنگام بُردن اندوه را توقّع داشته باش. ان شاءاللّه ».
