۹۰۲.حسين بن محمد، از جعفر بن محمد، از قاسم بن اسماعيل انبارى، از يحيى بن مثنّى، از عبداللّه بن بُكير، از عُبيد بن زراره، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود:«قائم عليه السلام را دو غيبت است، و در يكى از اين دو غيبت (كه مراد از آن غيبت كبرى است)، در مواسم حجّ حاضر مى شود و مردم را مى بيند و ايشان او را نمى بينند» (يعنى: بر وجهى كه آن حضرت عليه السلام را بشناسند).
۹۰۳.على بن محمد، از سهل بن زياد و محمد بن يحيى و غير او، از احمد بن محمد و على بن ابراهيم، از پدرش، همه از ابن محبوب، از هشام بن سالم، از ابوحمزه، از ابواسحاق سبيعى، از بعضى از اصحاب امير المؤمنين عليه السلام ، از آنها كه وثوق و اعتماد بر آنها بود، روايت كرده اند كه: امير المؤمنين عليه السلام به اين كلام تكلّم فرمود و مردم آن را از آن حضرت حفظ كردند و به آن، خطبه خواند بر منبر مسجد كوفه كه:
«خداوندا، به درستى كه تو را چاره اى نيست از حجّت ها در زمينت كه هر حجّتى بعد از حجّت ديگر حجّت است بر خلق تو، كه ايشان را هدايت مى كنند به سوى دين تو، و علم تو را به ايشان تعليم مى دهند، تا آن كه پيروان دوستان تو پراكنده نشوند. و آن حجّت، يا ظاهر است و او را اطاعت نمى كنند، يا پنهان است كه انتظار او را مى كشند. اگر تن ايشان از مردمان پنهان شود در حال صلح و متاركه دشمنان، علم قديمى ايشان كه منتشر شده از ايشان، پنهان نمى شود. و آداب ايشان در دل هاى مؤمنان ثابت شده، پس ايشان به آن آداب عمل كنندگانند».
و آن حضرت در همين خطبه، در جاى ديگر مى فرمايد:«پس از اين راه و براى اين (يعنى: رفتن مردم به سوى مثل اين، و سخن باطل گفتن ايشان) ، علم پاره از آن، به پاره اى ضَمّ مى شود و در نزد اهل آن، جمع مى گردد و بروز نمى كند؛ هر گاه از براى آن يافت نشوند حاملانى كه آن را حفظ و روايت كنند، چنانچه آن را از علما شنيده اند، و بر ايشان در باب آن، راست گويند، و بر ايشان افترا نبندند. بار خدايا، به درستى كه من مى دانم كه همه علم به هم گرفته نمى شود (كه هيچ بروز نكند) و مادّه اى آن منقطع نمى گردد، و تو زمين خود را خالى نمى كنى از حجّت خويش بر خلائق كه، يا ظاهر است و مردم او را اطاعت نمى كنند، يا ترسان و پنهان است (چون شمشير كه در غلاف باشد)، تا آن كه حجّت تو باطل نشود. و دوستان خود را گمراه نمى گردانى بعد از آن كه ايشان را هدايت كرده باشى، بلكه ايشان در كجايند؟ و چه قدراند؟ و اين گروهند كه شماره ايشان كم تر و قدر ايشان در نزد خدا عظيم تر است».
