۹۰۷.و به همين اسناد، از وشّاء، از على بن حسن، از ابان بن تغلب روايت است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه:«تو چگونه خواهى بود چون گرفتن سخت و جنگ در ميان دو مسجد واقع شود؟ (كه مسجد مكّه و مسجد مدينه است و مى تواند كه مسجد كوفه و مسجد سهله مراد باشد). بعد از آن علم منقبض شود؛ چنانچه مار در سوارخ خود به هم جمع مى شود و حلقه مى زند. و شيعيان اختلاف به هم رسانند، و بعضى از ايشان بعضى را دروغ گويان نامند، و پاره اى از ايشان در روى هاى پاره اى ديگر آب دهان اندازند؟» من عرض كردم كه: فداى تو گردم، در آن هنگام هيچ خوبى نباشد. سه مرتبه فرمود كه: «همه خوبى ها در آن هنگام است» (چه اينها دلالت مى كنند بر ظهور حضرت قائم).
۹۰۸.و به همين اسناد، از احمد بن محمد، از پدرش محمد بن عيسى، از ابن بُكير، از زُراره روايت است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود:«به درستى كه قائم را غيبتى مى باشد، پيش از آن كه قيام كند به امر امامت؛ زيرا كه مى ترسد». و به دست خود اشاره به سوى شكمش فرمود. - و مقصود آن حضرت قتل بود - .
۹۰۹.محمدبن يحيى، از محمد بن حسين، از ابن محبوب، از اسحاق بن عمّار روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه:«قائم عليه السلام را دو غيبت است: يكى از اين دو غيبت، كوتاه و ديگرى، دراز است. و در غيبت اوّل مكان او را نمى دانند مگر شيعيان خاصّ آن حضرت، و در غيبت آخر، كسى مكان او را نداند، مگر مواليان خاصّ آن حضرت».
۹۱۰.محمد بن يحيى و احمد بن ادريس، از حسن بن على كوفى، از على بن حسّان، از عمويش عبدالرّحمان بن كثير، از مفضّل بن عمر روايت كرده اند كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود:«صاحب اين امر را دو غيبت است: يكى از اين دو غيبت، چنان است كه به سوى اهل خود بر مى گردد، و ديگرى، چنان است كه گفته مى شود كه: هلاك شد و در كدام وادى سلوك نمود».
عرض كردم كه: هر گاه چنين باشد، ما چه كنيم؟ فرمود كه: «هر گاه مدّعى ادّعاى امامت كند، او را از چيزى چند سؤال كنيد، كه مثل صاحب در آنها جواب مى دهد».
