۹۱۱.احمد بن ادريس، از محمد بن احمد، از جعفر بن قاسم، از محمد بن وليد خزّاز، از وليد بن عُقبه، از حارث بن زياد، از شعيب، از ابوحمزه روايت كرده است كه گفت: بر حضرت صادق عليه السلام داخل شدم و به آن حضرت عرض كردم كه: تويى صاحب اين امر؟ فرمود:«نه». عرض كردم كه: پسر تو است؟ فرمود: «نه». عرض كردم كه: پسرِ پسر تو صاحب است؟ فرمود: «نه». عرض كردم كه: پسرِ پسرِ پسر تو است؟ فرمود: «نه». عرض كردم كه: آن صاحب كيست؟ فرمود: «آن كسى است كه زمين را پر كند از عدل؛ چنانچه از ظلم و جور پر شده باشد، در هنگامى كه امامان در ظاهر فتور و انقطاعى به هم رسانيده باشند، چنانچه رسول خدا عليه السلام مبعوث شد در وقتى كه پيغمبران فتور و انقطاعى به هم رسانيده بودند».
۹۱۲.على بن محمد، از جعفر بن محمد، از موسى بن جعفر بغدادى، از وَهْب بن شاذان، از حسن بن ابى الربيع، از محمد بن اسحاق، از امّ هانى روايت كرده است كه گفت: از ابوجعفر محمد بن على عليه السلام سؤال كرد از قول خداى تعالى«فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ * الْجَوَارِ الْكُنَّسِ »۱، يعنى:«پس البته سوگند ياد مى كنم (بنابر وجهى) به ستارگان رجوع كننده، بعد از رفتن، كه روان و پنهان شوندگانند».
امّ هانى مى گويد كه: حضرت فرمود: «آن، امامى است كه پنهان مى شود در سال دويست و شصت، بعد از آن ظاهر مى شود، چون شعله آتش زبانه دار كه در شب تار افروخته شود. پس اگر زمان او را دريابى، چشم تو روشن شود».
۹۱۳.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند، از سعد بن عبداللّه ، از احمد بن حسين بن عمر بن يزيد، از حسن بن ربيع همدانى كه گفت: حديث كرد ما را محمد بن اسحاق، از اُسيد بن ثعلبه، از امّ هانى كه گفت: ابوجعفر محمد بن على عليه السلام را ملاقات نمودم و او را از اين آيه سؤال كردم:«فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ * الْجَوَارِ الْكُنَّسِ ». فرمود كه:«خُنّس، امامى است كه غائب مى شود در زمان خويش. نزد انقطاع معلوميّت او در نزد مردمان در سال دويست و شصت، بعد از آن ظاهر مى شود، چون شعله آتش زبانه دار كه فروزان باشد در تاريكى شب. پس اگر او را دريابى، چشمت روشن شود».
